نپنداریم که شهدا موجوداتی فرا زمینی بودند و از آسمان فرود آمدند و چند صباحی را میان موجودات زمینی زیستند و برای خشنودی خدا از ناموس و شرف ما زمینیان دفاع کردند و در این راه به شهادت رسیدند و دوباره به آسمان رجعت کردند. نپنداریم که شهدا از ابتدای تولد خویش تا لحظه ی شهادت، معصوم و پاک و مقدس بوده اند و آنان فرشتگانی بوده اند در قالب آدمی. شاید بتوانیم در تعابیر ادبی و عرفانی خویش چنین پندارهایی داشته باشیم، اما واقعیت متفاوت است.
به یاد داشته باشیم همه ی شهدا و دو شهید گمنامی که در گلزار شهدای شهر تنکابن در بستری از عشق آرام گرفته اند،  چون ما از وجود خاکی و بُعد روحی برخوردار بودند. چون ما در نوسانات رفتاری خویش در پی حل معظلات درونی و بیرونی شان بوده اند. چون ما سر دوراهی انتخاب در پی تشخیصی درست بوده اند و گاهی روزها و ماه ها برای رسیدن به هدفی متعالی تحقیق و جستجو می کردند. ممکن بود مسیری را در  زندگی شان به اشتباه می رفتند و وقتی متوجه می شدند باز می گشتند، توبه و انابه می کردند و از خدا برای رسیدن به مسیر سعادت خالصانه و عاشقانه طلب یاری می نمودند. ازدواج می کردند. خدا به آن ها فرزند می داد، با ما دوست می شدند، کارمند و یا کارگر بودند و در عین حال در دوران پرالتهاب و بحرانی جنگ و دفاع از حریم عزت و آزادگی، تصمیم جدی گرفتند و تشخیص درست دادند و راهی را با عنایت خدای رحمان برگزیدند که به سرانجام نیکی چون شهادت در طریق الی الله ختم می شد.


دو شهید گمنام و عزیز گلزار شهدای شهر تنکابن نیز چون همه ی شهدای دیگر از چنین ویژگی و خصوصیاتی برخوردار بودند. برای رسیدن به این نتایج می توانید سری به خانواده های بزرگوار شهدا بزنید. چه آن هایی که پیکرهای پاک فرزندان رشید خود را شناسایی کردند و تحویل گرفتند و به خاک سپردند و چه آن  هایی که از چنین موهبتی برخوردار نبودند و هنوز چشم به راه بازگشت کبوتران خونین بال خویش هستند. آن ها به شما خواهند گفت که فرزند شهیدشان در خانه ی آن ها چشم به جهان گشود. در خانه و محیط خانوادگی آن ها بزرگ شد و بد و خوب را فهمید. به کارهای خانه و خانواده می رسید. دوست دیگران بود و ارتباط های متفاوت با سایرین برقرار می کرد. عصبانی می شد. حرف های شاد می زد. از فوت دوستان و نزدیکانش احساس غم و تأثر به او دست می داد.  در مزرعه کار می کرد و یا در تعاملات محلی و منطقه ای شرکت می نمود.
منتها چیز متفاوتی که ممکن است از آن ها بشنوید این است که: فرزند شهیدشان نمی توانست در خانه بنشیند و ببیند که بیگانگان می خواهند به زور وارد خاک کشورش شوند و امنیت و آرامش را از مردم وطنش سلب کنند.
شهدای گمنام گلزار شهدای تنکابن نیز به همین خاطر رفتن به جبهه های دفاع را بر ماندن در خانه ترجیح دادند و از جان و نام خویش گذشتند تا آرامش و امنیت هموطنان شان به راحتی و با هر تهدیدی از بین نرود.

در بهشت کوچک و زمینی روستای پلت کله، امام زاده ای خانه دارد به نام سیدحسین که از تبار پاکان و نامدارن عصر خویش بود. او تو را به سمت بارگاه نیمه کاره ای که متعلق به پنج مرد دلاور است خواهد برد و از آن جایی که اسامی شان را نمی داند، آن ها را تک تک و جدا جدا برای تو معرفی نخواهد کرد، بلکه با فرزانگی و متانتی غرورشکن خواهد گفت: این جا بهشت کوچک و زمینی پلت کله در جوار زیارت گاه من و در دل     دشت های سرسبز تنکابن است. این جا نفسی تازه کن و مقداری از آرامش بهشتی آن را به تبرک بردار و با خود ببر.
ساخت بنای یادمان شهدای گمنام روستای پلت کله ی تنکابن، با همت اهالی و پی گیری های صادقانه آقای احمد عصری، مراحل پایانی اش را به سر می برد. تلاش و همت خودجوش اهالی پلت کله در کار ساخت بنای یادمان شهدای گمنام بیانگر این است که آن ها می خواهند هرچه زودتر مهمانان عزیز خود را با تکریم و تواضعی صد چندان در بارگاه زمینی شان، آن گونه که شایسته ی آن هاست، جای دهند و بدین طریق گامی کوچک در ارج نهادن به مقام شامخ شهدا بردارند.