اطلاعات شهدا

خاطرات

این شهید بزرگوار با شروع جنگ و بخاطر علاقه وافری که به امام داشت در اولین فرصت و در اولین روزهای جنگ یعنی اوایل مهرماه، با چندین نفر از دوستانش خود را به لشکر 77 پیروز خراسان (ارتش) رسانده و به اهواز اعزام شدند. شهید محمدیان طی ماموریتی به سمت دزفول حرکت می‌کنند که در بین راه مورد اصابت خمپاره دشمن قرار گرفته و از ناحیه شکم زخمی می‌شوند. بطوری که خون زیادی از او رفته و وی را به بیمارستان اهواز منتقل می‌کنند و در آنجا تحت مداوا قرار می‌گیرد. دکتر معالج توصیه می‌کند که ایشان بخاطر خونریزی چند روزی را استراحت کنند ولی ایشان از ماندن در بیمارستان امتناع نموده و دوباره راهی جبهه‌ها می‌شود. این شهید عزیز در مراجعت به جبهه، اسلحه شخصی خود (ژ-3) را تحویل داده و یک قبضه موشک‌انداز آر پی جی 7 تحویل می‌گیرد و به خط مقدم می‌شتابد.

سرانجام در سحرگاه 59/7/29 ساعت 6:30 بامداد با ترکش خمپاره‌ دشمن در شهر خون؛ خونین‌شهر به آرزوی دیرینه‌اش که همان شهادت بود رسید و به سوی معشوقش شتافت. او براستی عاشق شهادت بود و همیشه می‌گفت: «دوست ندارم در بستر بمیرم.»

قسمتی از وصیت‌نامه شهید:

«وقتی صحبت دفاع از مکتب و میهن پیش آید دیگر صحبت از پدر و مادر و خانواده کردن بیهوده است.»

یادش گرامی؛ راهش پر رهرو