برادرش «علي» از خصوصیات اخلاقی او چنین مي­گويد: «نسبت به همه خاضع و فروتن بود. هيچ­گاه خود را برتر از ديگران نمي­دانست. به پدر و مادر، به‌خصوص مادر، ارادت خاصي داشت. در برابرشان نهايت ادب را به كار مي­برد و هر دستوري كه مي­دادند، اجرا مي­كرد. در كار كشاورزي هم كمك‌حال پدر بود. با آن­كه بيمار بود و از درد پا رنج

مي­برد، مسير مدرسه تا منزل را پياده طي مي­كرد. براي اين­كه بتواند خرج تحصيل خود را در بياورد، تابستان­ها كارگري مي­كرد.»

سیدطاهر به سبب تربیت دینی پدر و مادر، در ادای واجبات و مستحبات می‌کوشید و از انجام محرمات دوری می‌کرد. قرآن را نیز، همیشه چراغ راه خود قرار می‌داد و از آن کمک می‌گرفت.

وقتي صداي شعار مردم را عليه رژيم پهلوي در كوچه و خيابان شنيد، چراغ آگاهي دل­ و جانش را روشن كرد و چشم­هايش را به روي واقعيت­های زندگي گشود. از این‌رو،  به صف انقلابیون  پيوست.

از سال 1356 نوارهاي سخنراني امام و شخصيت­هاي انقلابي را تهيه، و به دوستان علاقمند مي­داد. اعلاميه­هاي حضرت امام را هم تكثير، و بين مردم روستاهای اطراف  پخش مي­كرد.

او اواخر 56، با دوستان جلسه­اي تشكيل داده بود كه به طور متوسط، هفته­اي يك سخنران دعوت مي‌كردند تا در مسجد محل سخنراني كند.

سیدطاهر دوّمين راهپيمائي روستا را در سال 57 به راه انداخت.

با پيروزي انقلاب و تأسيس نهادهاي انقلابي، به عضويت گروه مقاومت بسيج در آمد.

«ابراهیم نبوی» می‌گوید: «با منافقین به شدت مبارزه می‌کرد. معتقد بود ابتدا باید با آن‌ها گفتگو کرد. بعد در صورت ادامه مخالفت با اسلام، رفتار قانونی را در برابرشان پیش گرفت. علاوه بر آن، با انجام فعالیت‌های فرهنگی، باید به جوانان آگاهی داد تا فریب افکار آنان را نخورند.»