مادرش «ربابه» می‌گوید: «عشق و علاقه حضور به مسجد، از كودكي در وجودش ريشه داشت. يك شب از خواب بيدار شدم، ديدم همه بچه ­هايم هستند، جز قاسم. سراسيمه بلند شدم. كار به جايي رسيد كه به شهرباني رفتیم و اطلاع داديم. تا نزديكي صبح دنبالش گشتيم. بالاخره او را در حالي يافتيم كه كنار مسجد خوابيده بود.»

برادرش «عليرضا» مي­گويد: «از كودكي در حفظ اموال بيت­ المال كوشا بود. فكر خلّاقي داشت. من در سپاه كار مي­كردم و ماشين سپاه دستم بود. هر وقت كه تند مي­رفتم، مي­گفت: اگر قرار باشد با اين سرعت بروي، من پياده مي­شوم. اين ماشين بيت­ المال است. بايد در حفظش بكوشي.»

قاسم‌علی مدّتي به عنوان مسئول زندان، در سپاه مشغول به كار بود. يكي از زندانيان مي­گفت: «من زندانباني به اين مهرباني او نديده بودم. همين رفتار او با زندانيان موجب شد، چند نفري مجذوب اخلاقش شوند و دست از عداوت با اسلام بكشند.»