*زندگی نامه شهيد آيت‌الله ضيائي ضياء‌الديني*
نام پدر: حسين
در فروردين 1339، اولين ثمره زندگي «حسين و عمّه»، در روستاي «چاكسر» چشم به جهان گشود؛ نورسیده ای با نام «آیت‌الله»، برخاسته از دامان زوجی کشاورز و متدین.
دوره ابتدائي او در دبستان «میرزا رضا کرمانی» در روستای «بشل» از توابع شیرگاه سپری شد. سپس به مدرسه راهنمائي «سعید نفیسی» در روستاي «كوچك‌سرا» در قائمشهر راه یافت.
او كه در سنّ نه سالگي از نعمت پدر محروم شده بود، هم‌زمان با تحصيل، به كار بنّايي مشغول شد تا كمك‌حال مادر در اَمر معاش خانواده باشد.
این فرزند نیک‌سیرت که هماره خود را به زیور فضائل اخلاقی می‌آراست، در عطوفت و خوش‌روئی با دیگران زبانزد بود. نسبت به والدین نیز، نهایت ادب و احترام را به خرج می‌داد و در همه امور، رضایت‌شان را مد نظر داشت.
در بیان تقیدات او، همین بس که در ادای فرائض واجب و مستحب، کوتاهی نمی‌کرد و از محرمات اجتناب می‌نمود. با قرآن ، این سرچشمه لایزال حق نیز مانوس بود و در عمل به فرامین آن، کوشا.
شركت در تظاهرات ضدّ رژيم و محافل ديني، از جمله فعاليت‌هاي آیت‌الله در روزهای آغازین قیام مردم ایران در سال 1357 به شمار می‌رود.
او که از بسيجيان و فعّالان فرهنگي در حوزه حراست از دستاوردهای انقلاب محسوب مي‌شد، در 10/3/1358 به عضویت سپاه در آمد و به عنوان راننده، در پایگاه سوادكوه به ادای تکلیف پرداخت.
او علاوه بر آن، تا 18/5/1360 در درگيري‌هاي داخلي با گروهك‌هاي ضد انقلاب نیز، حضور موثری داشت.
آیت‌الله در سال 1360 با «فاطمه هدايتي» پیمان ازدواج بست.
اما چند روز قبل از مراسم عروسي، در 19 مرداد همین سال (1360) در جاده قائمشهر ـ شيرگاه، حوالي روستاي «هفت‌تن»، به دست منافقان كوردل به شهادت نائل آمد؛ و دو روز بعد، با بدرقه اهالي شهيدپرور سوادكوه، در گلزار شهداي «سيدنصرت‌الدين» مهدي‌آباد به خاك آرميد.