شعبان با روايت يك خاطره، فصلی از زندگي فرزندش را مرور مي­كند:

«وقتي من و مادرش در سفر حج بوديم، برادرش، «غلام­علي»، يك دست لباس بسيجي گرفت. قدرت قبلاً اين لباس را از او درخواست كرده بود، امّا برادرش به او نمي­داد، تا اين­كه وقتي خواست راهي جبهه بشود، آن لباس را به وي داد و گفت: ببينم لياقت اين لباس را داري يا نه؟ قدرت به ما مي­گفت: من مسووليت برادرم را قبول كردم و بايد راه او را ادامه بدهم.»