اطلاعات شهدا

وصیت نامه

*وصيتنامه شهيد علي بابايي*

بسم رب الشهدا و صديقين

اينجانب علي بابايي جويباري فرزند وليالله و ساكن جويبار ميباشم. شيعه دوازده اماميام، مولايم علي است و به سرورم حسين (ع) عشق ميورزم. دوست دارم زير چتر ولايت ارتزاق نمايم. سعيام بر اينكه خدا را، خدا را فقط خدا را ستايش نمايم و عبوديت هيچ مخلوقي را به هيچ وجه شايسته ستايش نيستند، به گردن بگيرم. ولي ميپسندم كه خدمتگزار مردم محروم و ستمديد باشم، آنانيكه عزّ اسمه و شأن آنان فرمود: «ما اراد كرديم كه ستمديدگان و مستضعفان را وارثان زمين قرار دهيم.» اميدوارم مولايم مهدي موعود جهت پياد نمودن ارادهي خداوندي هرچه زودتر ظهور فرمايد تا جان با اراده او كه اراده خداوندي است پر از عدل و داد شود و مستكبران از هيبت و هيمنه آن حضرت به وحشت بيفتند و دوستدارانشان خشنود گردند. مهدي جان بيا كه جهان در انتظار توست. بيا كه گردنكشان امروز سربرافراشتهاند و صريحاً جنايت ميكنند. آدم ميكشند و به عنوان دموكراسي قلمداد ميكنند. حيثيت انسانها را لگدمال ميكنند و بر حريم آنان تجاوز مينمايند و منافع ملتها را به غارت ميبرند. با دست ملتها، ملتها را ميچاپند. بر عقل و تفكر انسانها وقعي قايل نيستند. شرافت آنان هر روزه در اقصي نقاط جهان خدشهدار ميشود و كسي جلودار هرزگي و بيبندوباري آنان نيست. ظهور فرما تا دست آمريكاي جنايتكار و هُمات آنان چون اسرائيل غاصب و انگليس حيلهگر از سر منافع مسلمين كوتاه گردد.

خدا را شاكرم كه زندگي بيارزشم را در دوران شكوهمندي انقلاب اسلامي قرار دارد و در اين راستا اگر خرده جراحتي هم بر من وارد شد، باعث سربلندي و افتخارم ميدانم و از هيچ كس، هيچ تقاضايي ندارم اِلّا اگر قصور يا تقصيري از حقير سر زد، به بزرگواريشان بر من ببخشايند و از پيشگاه خداوند منّان عاجزانه ميخواهم پايم را در مسيري انتخاب نمودم سست ننمايد و مقصد اصلي زندگيام كه همانا شهادت در راه اوست، نصيبام نمايد.

از برادران و خواهران دينيام انتظار دارم كه ولايت را كه ثمرهي جانهاي پاك و خونبهاي شهداي بسيار از صدر اسلام گرفته تاكنون تنها نگذارند و پشتيبان ولايت امر باشند كه هر چه دشمن صدمه ديده، از اين طريق بوده است. امام راحل (ره) را از ياد نبريم كه عزّت و سربلندي ما و مللكت ما در گرو حركت او بوده است كه ما را از دست رژيم ستمشاهي نجات داد. خداوند او را با اجداد طاهرينش محشور فرمايد.

از فرزندانم عذر ميخواهم و پوزش ميطلبم و شرمندام كه نتوانستم پدري لايق براي آنان باشم تا آنان به وجودم افتخار كنند. چه كنم كه اين مشيت الهي بوده است كه خداوند هر كه را بخواهد در بوته آزمايش قرار ميدهد و اميدوارم از اين آزمايش بزرگ الهي سربلند بيرون آيم.

و امّا تو دختر بهتر از جانم! مائده عزيزم! اكنون تو به عنوان فرزند بزرگ خانوادام مسووليت بس سنگين بر عهده توست. اول با توكل بر خداوند و استعانت از ائمه معصومين در اين مسير قدم نِه كه خطرات زيادي در مسير زندگي همه ماست و ميدانم كه تحصيلات در دانشگاه مجال رسيدگي به امور را به شما نميدهد. از برادران بزرگوارم ميخواهم در اين راستا مائد را تنها نگذارند و دست او را بگيرند و در سختيها پشتيبان او باشند. دخترم، مائد جان! خوب ميداني آقا مصطفي عزيزم به سني نرسيده است كه كفالت امور را به عهده بگيرد. علي ايُّهَا الاحال تو مسوول تربيت آقا مصطفي و مهديه خانم، دختر كوچكم به همراه همسر گراميام ميباشي. مادرت كه خداوند اجر زحمات او را بدهد، سالهاي متمادي رنج نگهداري مرا به جان خريد و از تر و خشك كردنام لحظهاي فروگذار نشد و هرگز نگذاشت بر من سخت بگذرد و تحمل همهگونه سختيها را بر خود هموار كرد. احترام او را نگه داريد و در كهولت از او محافظت نماييد. و امَا وصيتنام اقتصاديام كه آنچه را مايملك من است و من بر آنها تملك دارم در وصيتنامهام آوردهام به آنها عمل شود و اگر به نام شهيد به جوار حق شتافتم، مرا در قطعه شهدا دفن كنيد تا شايد بوي عطر دلاويز آنان شامل حالم شود و مرا سرمست نمايد. و به حوض كوثرم بكشاند. از والدينم كه خداوند هر دويشان را رحمت كند، بسيار سپاسگذارم. خداوند از سر تقصيرات ايشان درگذرد و با ائمه معصومين محشورشان فرمايد. إنشاءالله.

ملتمس دعاي خير همه عزيزانم.

خداوند همه ما را بيامرزد.

زندگی نامه

شهيد علي بابايي جويباري

فرزند: ولي الله

«ولي الله و زينب» در 20 آبان ماه سال 1339 صاحب فرزندي شدند با نام «علي». كودكانه هايش در كوي و برزن «باغلو» از توابع «گيلخوران» در قائمشهر طي شد، تا اينكه به دبستان «رودكي» در روستاي «كردمحله» جويبار راه يافت. سپس با اتمام دوره راهنمايي در مدرسه «شريعتي» در «كلاگرمحله» جويبار وارد دبيرستان «اُميد» اين شهر شد و تحصيلاتش را تا ديپلم اقتصاد اجتماعي ادامه داد.

در بيان تقيّدات ديني وي، همين بس كه قاري قرآن بود و هماره با اين آيه هاي الهي مأنوس. در اداي نماز جماعت نيز اهتمامي خاص داشت و در ترك محرّمات، كوشا بود. توزيع اعلاميه، تشكيل جلسات مذهبي و حضور در راهپيمايي هاي مردمي ازجمله فعاليتهاي اين مبارز بابصيرت در روزهاي پرفروغ انقلاب به شمار ميرود. ناگفته نماند كه او در راستاي اين اقدامات، چند بار نيز مورد ضرب و شتم عناصر دست نشانده حكومتي واقع شد.

علي با تشكيل بسيج به اين نهاد مردمي پيوست و با هدف پيشبرد آرمانهاي انقلاب و بيداري اذهان مردم، به گشتزني و نگهباني پرداخت و به برپايي نمايشگاه كتاب همت گمارد. وي در شهريور ماه سال 1360 در جاده قائمشهر، توسط منافقين مورد سوء قصد قرار گرفت.

اين فرزند برومند وطن در سال 1363، جامه پاسداري به تن كرد و با تعهدي بيش از پيش به انجام خدمت مشغول شد. علي در ميادين نبرد با دشمن نيز رشادتهاي فراواني از خود به يادگار گذاشت. ازجمله سِمَتهاي وي در طول دوران دفاع مقدس، ميتوان به موارد ذيل اشاره نمود:

ـ مسوول آموزش در واحد عقيدتي سپاه.

ـ مسوول برپايي كلاس در واحد تبليغات.

ـ فعاليت در واحد عقيدتي و اجرايي سپاه 14 كربلا.

ـ حضور در عمليات مرصاد به عنوان آر.پي.چي زن گردان امام حسن (ع) در پايگاه امام رضا (ع).

ـ جانشين ستاد پشتيباني.

«حسين» از برادرش ميگويد:

«نسبت به خانواده رفتار خوبي داشت، به گونه ایي كه من از او كوچكتر بود، از برادرم ياد ميگرفتم و سعي ميكردم او را در مسائل اخلاقي، الگو قرار دهم. به لحاظ شخصيتي، محبوب مردم بود. حتّي بعد از جانبازي هم، عليرغم مشكلات روحي، همچنان در دل آنها جا داشت.»

گفته هاي «مليحه رَضي» در باب همسر شهيدش نيز شنيدني است:وي در ادامه، بُعد ديگري از شخصيت اين انسان نيك سيرت را مرور ميكند:‌

«هميشه سعي ميكرد هم مشكلات خودش را رفع كند، هم گرفتاريهاي ديگران را. گاهي كه برخي از همسايگان و آشنايان به خانه مان ميآمدند و چيزي نياز داشتند، كمكشان ميكرد. حتّي براي بعضيها يخچال ميخريد و به خانه شان ميبرد.»

آفتاب عمر علي، اگرچه در سوّمين طلوع مرداد ماه سال 1383 غروب كرد، امّا نفسهايش همچنان در لحظه لحظه زندگي «مائده، مصطفي و مهديه» جاري است...! و گوشهاي از گلستان شهداي «بالامحله» جويبار كه تنها ميعادگاه آنها با پدر شهيدشان است.