شهید حسین بواس فرزند ابوالقاسم در بیست و نهم دیماه هزار و سیصد و شصت، در روستای ملاط از توابع شهرستان لنگرود در استان گیلان دیده به جهان گشود.با مهاجرت پدرش به شهرستان لنگرود در این شهر،بعد از گذراندن دوره ی آمادگی،سرانجام وارد دبستان شد.هنوز دو- سه سالی از دوران تحصیل ابتدایی اش نگذشته بود که همراه خانواده اش به استان مازندران هجرت و در شهرستان چالوس اقامت نمودند.شخصیت اولیه شهید،با مراقبت اولیاء و مجالست با هم سن و سالان بر چین شده از خانواده های مقید و مذهبی جان گرفت و بعدها با هدایت پدر و مادر با حضور در مساجد و مراسم های مذهبی،روحی تازه در او دمیده شد. هر چه بزرگتر می شد رشد معنویت او در میان هم سن و سالانش جلوه گری می نمود به طوری که بعضا از او شنیده می شد که ای کاش در پیروزی انقلاب حضور می داشتم،بعد از اخذ دیپلم با اشتهای وصف ناپذیری وارد خدمت سربازی شد. پس از پایان خدمت سربازی اش، در شهرداری مرکزی تهران در واحد موتوری مشغول به کار شد که این بار پدر و مادرش، جهت حفظ شخصیت معنوی اش از چالوس به تهران هجرت نمودند.بعد از گذشت مدت دو سال و تشکیل خانواده،پدر و مادرش مجددا به چالوس برگشتند وی پس از گذشت پنج سال سابقه ی کاری به درخواست خود، محل کار را ترک و به چالوس برگشت.با وارد شدن به جمع ورزشکاران رزمی که آن نیز تحت مراقبت پدرش انجام می گرفت توانمندی خود را در میان دیگر ورزشکاران بخصوص در فن راپل نشان داد.با پپشنهاد دو سه تا از پاسداران جذب تیپ 3 چالوس و بعدها جهت خدمت در لشکر 25 کربلا راهی ساری شد.
اولین سرمشق کاری اش در کرمانشاه مرز ایران و عراق در منطقه شیخ صالح بود؛ که در آنجا شهید رضا قربانی میانرودی در کنار او به وسیله ی اشرار به شهادت رسید و حسین اولین نمونه شهادت را به عینه دید و به مافوق خود اطلاع و جسد مطهره شهید را به پایگاه انتقال دادند. بعد از آن ماموریت، برای نوبت دوم با همرزمانش راهی پیرانشهر سنندج شدند و مدتی هم در آن جا در لب مرز مشغول مرزداری بود. این بار که برگشت از پدرش خواست که به او محاوره (زبان)عربی را آموزش دهد وقتی پدرش علت را از او پرسید در جواب گفت شاید به لبنان بروم ولی رفتن به لبنان را فراموش و برای اولین بار همراه دیگر رزمندگان مدافع حرم،راهی سوریه شد وقتی که برگشت خودش تعریف می کرد که منطقه خان طومان را از دست تکفیری ها باز پس گرفته ایم در فروردین 1395 صحبت از اعزام مجدد می کرد این بار در چهاردهم فروردین از فرودگاه تلفنی با اعضای خانواده خداحافظی و در بیست و یکم فروردین بنا به قول همرزمانش در بعدازظهر همان روز با گلوله ی جهنمی تکفیری ها در منطقه خانطومان سوریه به فیض عظیم شهادت نائل آمد. از جمله مطالبی که در وصیت نامه اش خودنمایی می کند این جمله است : خدا می داند که چقدر این ذکر " اللهم اجعلنا من الذابین عن حرم سیده زینب(س)"  را گفتیم تا خدا این توفیق را به ما بدهد تا جزو مدافعین حرم مطهر حضرت شدیم.