«جواد فرماني» به نقل از يكي از هم­رزمانش، چگونگی شهادت سیدمحمد را این‌گونه اذعان می‌دارد: «در پاتك عراق به جزيره مجنون، محمد، راننده آمبولانس بود. وقتي دستور عقب­ نشيني دادند، او براي كمك به هم­رزمانش، آمبولانس را رها و با يك آرپي‌جي به خط مقدم رفت. هرچه اطرافيان اصرار كردند اين­جا به شما نياز است، قبول نكرد و رفت. درگيري شديد و تا جايي كه تن به تن شد. سيّد محمد در حال شليك آرپي‌جي، مورد هدف نيروهاي عراقي قرار گرفت و از ناحيه كتف مجروح شد. هرچه اصرار كردند كه به عقب برگردد، قبول نكرد. وسايل امداد هم تمام شده بود. با چفيه، كتف خودش را بست و دوباره به صحنه نبرد بازگشت. در درگيري، به اسارت نيروهاي عراقي در آمد.

او كه دلش نمي­خواست يك اسير باشد، مقاومت كرد و عليه آن­ها شعار مي­داد.

هم­رزمش مي­گويد: همه جا دود بود. متوجه نشدم به اسارت درآمد يا عراقي­ها او را شهيد كردند. شش ماه پس از اتمام جنگ، زماني او را پيدا كردند كه يك تير خلاص به قلبش اصابت كرده، كتفش جدا بود.»