«علی رضا نورشمسی» محرم سال 1337 در روستای « راجوب» از توابع رامسر در خانواده ای متدین و زحمت کش فرزندی متولد شد که به دلیل علاقه ی وافر مادر به امام رضا (ع)، نامش را علی رضا گذاشتند. او هم چون دیگر همسالان خویش در سن 7 سالگی عازم مدرسه ابتدایی شد؛ در حالی که مادرش از یک بیماری سخت رنج می کشید و در آن زمان در یکی از بیمارستان های تهران بستری بود. مدت حضور مادر در بیمارستان 18 ماه طول کشید. در این مدت اوضاع خانه به علت عدم حضور مادر به هم ریخته بود و بچه ها در وضع مناسبی به سر نمی بردند. پس از بازگشت اش، انگار روح دوباره ای در کالبد خانه و اهل خانه دمیده شد. مادر سعی کرد به اوضاع سر و سامان دهد. علی رضا هم بیکار ننشست. او که می دید مادرش چه طور برای تأمین مخارج زندگی دوشادوش پدر کار می کند، هرگاه از مدرسه تعطیل می شد کتاب هایش را روی سکوی خانه می گذاشت و به صحرا می رفت و در مزارع مردم کارهای مختلف انجام می داد تا کمک حال خانواده باشد. علی رضا پس از پایان دوران ابتدایی که اکنون به اسم «دبستان شهید سروان علی رضا نورشمسی» معروف است، وارد مدرسه راهنمایی روستای کتالم شد. در این دوران هم دست از کار و تلاش برنمی داشت. پس از پایان سه ساله راهنمایی وارد یکی از دبیرستان های شهر تنکابن شد، و پس از اخذ دیپلم رشته طبیعی به استخدام ارتش درآمد. علی رضا قبل از انقلاب به دانشکده ی افسری رفت و یک سال پس از ورود امام و پیروزی انقلاب، آن هنگام که امام در بیانیه ای فرمودند: هر کدام از برادران ارتشی که نمی توانند در این واحد به هر دلیلی خدمت کنند، می توانند تسویه حساب کنند، گفت: «من به این انقلاب بدهکارم و تا آخرین قطره خونم می مانم و از خاک وطنم دفاع می کنم.»

علی رضا هرچند در ارتش خدمت می کرد، اما دارای روح بلند و طبع لطیفی بود و در امانت داری زبانزد همه. همیشه می گفت:
« ما امانت دار نعمت های پروردگار هستیم و نباید در امانت خیانت کنیم.»

هرگاه در میان جمع خانواده قرار می گرفت، دارای آن چنان آرامش و وقار خاصی بود که دیگران را به سمت خود جذب می کرد. خواهرش می گوید:
«آن چنان به توصیف طبیعت می پرداخت که تو فکر می کردی الآن در دل طبیعتی و همه آن چه علی رضا می گوید در حال اتفاق است، مثل توصیفش درباره دانه های سفید برف، وقتی زمستان پشت پنجره ایستاده بود و به آن ها نگاه می کرد.
با شروع جنگ تحمیلی علی رضا هم چون دیگر رزمندگان ماندن را تاب نیاورد و عازم  جبهه های حق علیه باطل شد. اولین مأموریتش در کردستان بود. 14 ماه در کردستان ماند و با منافقین و گروه های ملحد به مبارزه پرداخت و خوش درخشید. پس از اولین اعزام، در اعزام مجددش به جبهه آن هنگام که مادر او را از زیر قرآن رد می کرد، گفت:
« خدایا! تو را به این قرآن قسم می دهم که مرا به وطن باز نگردانی و شهادت را نصیب من فرمایی».

همیشه می گفت اگر من و امثال من برای حفظ وطن نجنگیم، پس چه کسی باید از میهن مان دفاع کند. علی رضا در عملیات فتح المبین شرکت کرد و به نیروهای تحت امرش می گفت:
« همواره در هر زمینه، هر جا و هر مکانی گوش به فرمان امر ولایت فقیه باشید و از این مسیر منحرف نشوید، چرا که این راه، راه نجات و رستگاری است. نمازتان را اول وقت بجای آورید. در مقابل سختی ها صبور باشید. در هر کاری صداقت و وجدان کاری را ملاک قرار دهید و در برابر مسوولیت های محوله دارای روح ازخودگذشتگی باشید. از کشتن و کشته شدن نترسید، چرا که پیروزی با ماست.»

و به راستی که او خود به آنجه می گفت عمل می کرد و به کمال همه ی آنها رسیده بود.
همیشه به خواهر و همسرش می گفت:
«آن روز که برای تدارک پشت جبهه لباس می دوزید، دستکش و جوراب می بافید و آذوقه بسته بندی می کنید و پول می فرستید، شما در سنگر حجاب مدافع خون شهیدان هستید و شیعه زهرا و پیرو حضرت زینب، بوی شهیدان به پیراهن دارید. پس بدانید آینده از آن ماست و این جهان هم، از این پس جهان ما.»

 علی رضا پس از بازگشت از عملیات فتح المبین با این که فرزندی 6 ماهه داشت و 15 ماه بیشتر از زندگی مشترکش نگذشته بود، دوباره عازم جبهه شد. خواهرش می گوید:
« هرگاه علی رضا از جبهه برمی گشت، خاطرات آنجا را برای مان تعریف می کرد. از ایمان و رشادت و ازخودگذشتگی رزمندگان می گفت و به راستی همین عشق باعث شد که او برای بار سوم، به جبهه ی خرمشهر اعزام شود.»

 او پسرش، امین را به همسرش سپرد و سفارشات لازم را کرد و راهی شد. علی رضا این بار با مسئولیت فرمانده دسته ادوات پیاده یگان رزمی در قالب لشکر 21 حمزه به این عملیات اعزام شد.
دوستش می گوید:
« عملیات بیت المقدس شروع شده بود. من و شهید نورشمسی در لشکر 21 حمزه به عنوان فرمانده دسته، انجام وظیفه می نمودیم. شب عملیات فرا رسید و دستور حرکت از سوی فرمانده رده بالا ابلاغ شد. ما به عنوان فرمانده دسته تا حدودی مشخص و به راحتی عبور کردیم تا این که هوا کاملاً تاریک شد، به طوری که دیگر فقط ستارگان آسمان بودند که در آن تاریکی دیده می شدند. از طرف نیروهای جلودار اطلاع دادند که به میدان مین دشمن رسیدیم. در این حال بود که متوجه شدیم مسیر را اشتباه طی کردیم، سریعاً با گروه هماهنگ کردیم، شهید نورشمسی فرمودند هیچ راهی نیست، جز این که تا روشن شدن هوا صبر کنیم، همگی به دستور ایشان بدون هیچ حرکتی و سر و صدایی به انتظار نشستیم و با کمی روشن شدن هوا مجدداً به راه خود ادامه دادیم.»

 علی رضا که دو بار سابقه مجروحیت در جبهه های مختلف داشت و یک بار از ناحیه فک و یک بار از ناحیه پا مجروح شده بود، در عملیات بیت المقدس بی تاب تر از همیشه شرکت کرد. او که به گفته دوستان راه می رفت و روی سنگ ها می نوشت: شهید علی رضا نور شمسی؛ چند ساعت پس از شروع عملیات، به سنگر خود رفت تا کمی استراحت کند. در همین زمان گلوله توپ دشمن بعثی به سنگرش خورد و علی رضا بر اثر ترکش های بی شماری که به بدنش اصابت کرده بود، به دیدار معبود شتافت.
او در مورد جامعه اسلامی و جنگ می گفت: «ما انسان ها در یک جامعه اسلامی در حقیقت یک مجموعه را تشکیل می دهیم، باید همگی براساس مکتب و اصول اسلامی حرکت کنیم و در راستای آن از هیچ کوششی دریغ ننماییم و جامعه اسلامی را برای دیگر جوامع از هر نظر الگو قرار دهیم. این نعمتی است که خداوند بزرگ به کشور ما عنایت کرده و وظیفه ماست که در حفظ و نگهداری آن کوشا باشیم.»

او که در مورد دفاع مقدس می گفت: «چنانچه انقلاب اسلامی مورد تجاوز بیگانگان قرار گیرد، امت اسلامی علی الخصوص نیروهای ملی که نقش تعیین کننده در امنیت کشور دارند باید با یکپارچگی و وحدت و با تمام امکانات در مقابل دشمنان انقلاب اسلامی بایستند و مقابله کنند و دفاع نمایند، صدای دشمن را در نطفه خفه کنند تا هیچ گاه گوشه چشمی به خاک میهن اسلامی نداشته باشند»، بر این باور بود که استخوان بندی امنیت کشور، نظامیان آن کشورند.
همان طور که در فصل بهار متولد شده بود، در فصل بهار، زمان باز شدن شکوفه ها، به دیدار معبود شتافت و 10/2/61 در عملیات بیت المقدس آسمانی شد و در گلزار شهدای روستای «شستا» کنار امام زاده عباس به خاک سپرده شد.
روز تشییع جنازه شهید علیرضا نورشمسی مدارس شهرستان رامسر تعطیل و تمام کارکنان و کارمندان و بازاریان، مدیران، کشاورزان، دانشجویان، دانش آموزان، نیروهای نظامی، سپاهی، بسیجی و ... از منزل پدر شهید برای استقبال ایشان به بیمارستان امام سجاد (ع) رامسر رفته و از آن جا پیکر پاکش را به طرف گلزار امامزاده عباس (ع) شستا و در مراسمی باشکوه ایشان را با همان لباس مقدس ارتش جمهوری اسلامی به خاک سپردند.
علی رضا در گوشه ای از وصیت نامه اش خطاب به همسرش نوشت:
«پسرمان را به تو می سپارم. می دانم زندگی شیرینت را تباه کردم، ولی خودت بهتر می دانی که من برای حفظ میهن شما را ترک کردم ... ».
او نمی دانست که روزی پسرش ـ امین ـ مرثیه سرای هر دو خواهد شد و چون پدرش با قلم توانای خود دوران تلخ زندگی خود را در قالب شعر به تصویر می کشد. کودکی که در شش ماهگی پدرش و در 9 سالگی، تنها حامی اش یعنی مادرش را از دست داد، این گونه می نویسد:
« پدرم، مادرم! آرزو داشتید مرا راهی مدرسه کنید. قرار بود با سفارش وصیت نامه ات بابا، دکتر شوم، اما، اما ... آه، بی پدر و مادر، هر کسی افسرده خاطر است.
با خود می گم، رازهای من بودید، ای بابا، مامان!»
«شش ماهه بودم که پدرم شهید شد، نه ساله بودم که مادرم وفات کرد».

سلام، سلام به همه خانواده و فامیلم، سلامی که شاید این آخرین سلام باشد. چون انسان موجودیست که یک روز به دنیا آمده و یکروز از دنیا خواهد رفت. خلاصه هر چه زودتر! گناهان کمتر! شاید به آخر خط رسیده باشم و عیب نیست که وصیت نامه ای به شما ارسال کنم. من فقط دلم می خواست پدر و مادرم با آن همه بدبختی و تنگدستی که توانسته اند پسری تحویل اجتماع بدهند. ولی از او خیری نبرده اند، خلاصه سرنوشت این بود. پدر و مادرم به کجا رسیده اند تا من که فرزندشان هستم، برسم! در هر صورت اگر من و تو در جبهه نجنگیم چه کسی باید از مرز و بوم ما نگهداری کند. هر چند اکنون بیست و دو ماه است که مدام در حال جنگ با مزدوران بعثی هستم و این دوری باعث ناراحتی خانواده ام شده است، چاره نیست. آقا مصطفی خواهشمندم این وصیت نامه را در جائی نگهداری کن و به کسی نشان نده و پس از به شهادت رسیدن من می توانی در دست پدر و مادرم و همسرم قرار دهی.
البته این وصیت نامه را دو برگ فتوکپی کن، یک برگ آن را به پدرم و برگ دیگر را به همسرم گلصفا بده. ضمناً خواهشمندم که به آن ها بگویی بعد از شهادتم کسی گریه و زاری نکند. چون راهی است که همه باید طی کنند. به مادرم بگویید که از بچه ام (امین) نگهداری کند و همسرم نیز بعد از من هر موقع که دوست داشته باشد می تواند ازدواج کند، من راضی هستم. فقط اگر نمی تواند از فرزندم امین نگهداری کند، به مادرم بسپارد.
اگر می خواهد از بچه ام نگهداری کند باید در نقش یک پدر و مادر واقعی باشد و نگذارد بچه ام در زندگی احساس ناامیدی کند. آن گردبندی که مادرم برایم خریده بود در نزد گلصفا است، آن را در گردن فرزندم امین بگذارد تا یک یادگاری از پدرش داشته باشد.
در ضمن تمام دارایی من بین چهار نفر (پدرم، مادرم، همسرم و فرزندم) تقسیم گردد. حتی آنچه را که ارتش به من واگذار می کند، آن هم بین چهار نفر تقسیم گردد.
اما نکاتی که بایستی ذکر شود، مربوط به رفتار پدر و مادرم نسبت به همسرم است. دوست دارم همان رفتاری که با من داشتند را با او نیز داشته باشند. من نیز از او راضی هستم، او زن بسیار خوب و صبوری است.
تنها نگرانی دیگرم، فرزندم امین است. دوست دارم او تحصیلاتش را ادامه دهد و پزشک شود و بتواند از این طریق به جامعه خدمت کند. به او بگویید که پدرش در راه خدا و حفظ ناموس و وطن خود و اسلام شهید شده است.
در ضمن، کلیه افرادی که از من ناراحتی دیدند، خواهش می کنم من را ببخشند.
اما گلصفا، دیگر سفارش پسرمان را نمی کنم، تو نیز می دانم جوان هستی و هزاران آرزو داری و من زندگی شیرینت را تباه کردم ولی خودت بهتر می دانی که من برای حفظ میهنم شما را ترک کردم، اگر فکر می کنی من به شما ظلم کردم، منو ببخش چون یک شوهر خوب برایت نبودم. این را می دانم و خوب می فهمم، ولی خیلی آرزوها داشتم که می خواستم در مورد شما انجام دهم ولی عمر وفا نکرد.
از تمام فامیل و اعضای خانواده و از همسرم و تنها فرزندم خداحافظی می کنم و شما را به خدای بزرگ می سپارم.
تقدیم به پدر، مادر، همسر و تنها فرزندم امین.

---

سکوت نشانه انبیا است           
شما در سکوت مرا به یاد آورید
سخن آخر به دهن می گذرد روزی را       
سخن تلخ نخواهی دهن شیرین را
از روی مهمان منم بر شد خانه ام           
آن گه در جمع تابوتم، مهمان خموش، من شمع و پروانه ام
بنی آدم اعضای یکدیگرند           
گاه به گاهی به یکدیگر می پرند
ای امروز که روح جوانی بر سَرَم نیست   
این عطر نگه دار، که فردا مرا پیش شما نیست
گردنبند، ای گردنبند ثانیه یک ثانیه شام ملت باز
ناگهان پیکری بر پیکری پیچد من به دنیا آمده ام   
زیرا آن چه که خود دانم
ذات در ذات خود ندارِ پیشه           
عیب، گر مسلمانی از خود مال ماست
ز هوشیاران عالم هر که را دیدم غمی دارد   
دلا دیوانه شو، دیوانگی هم عالمی دارد
چو در گهواره گور افتادی           
با فکر جان در آن عالم بسازی
ز ما بگفتی، بیگانه ام خویش           
ز طفلانیم ما، راه صبر در پیش
شعله ای سوزان هم بر جان ماست       
ام میهن تا ابد سر لوحه پیمان ماست
باغبان مهلت اجل دِه               
که پیمان نوین بسته ایم
جانمان چو جای خوبان بر سر پیمان ماست   
در میان نکته دانان خودفروشی شرم نیست
یا سخن دانسته گوی، یا خموش
اگر بر سر نفس خود پلیدی مردیست       
گر بر دیگران خلق، نگیری مردیست
مردی نبود فتاده را پای جان را       
گر دست خطابه را بگیری مردیست
حتی بر دفتر اقبال بزرگان           
حق گویان آن بی سر و پا را
اما نشنیدی که به هنگام سرودن بر سر گل و گیاه را
دلت را بگذار روی تابوتم غوغا بپا خیزد
چه سبک می رود تابوتم            
بر اینکه آرزو دارم
بر تیر و تفنگ من دست بر نمی دارم       
عزیزان درس آموز
دل تو را پُر کن به تنها که عالم کسی دارم   
که تنها مرا بپذیرد
دیگر دیدار خوبان بر گردنم مشکل است   
هرچه ما را این نصیحت می کند بی حاصل است
دلا این عالم فانی به ارزش نمی ارزد       
به دنیا آمده ام که بر صحنه رفتنم نمی ارزد
اگر صد سال نوشی شهدهای زندگانی را   
یک لحظه تلخ، بر آن طفلک، جان کندن نمی ارزد


سلام
ای کبوتر سبکبال               
سلامی به تو عرض می کنم
آسمان دنیا را پرواز کن           
پیغام مرا بِبَر غربت در جبهه جنگ
که این مادر، گُم کرده داره           
کبوتر تو بگو برای دل سوختهِ مادر نامه بیاره
علیرضا در غربت، مادر چشم انتظاره       
مانند حضرت زینب غمگساره
خانواده، فامیل هایم، چشم انتظارند       
تا تو بیایی در وطن
کبوتر، ای کبوتر سبکبال
آسمان، دنیا را پرواز کن           
که این گُم کرده داره
تو بگو برای دل سوخته امین نامه بیاره   
بابا در غربت امین چشم انتظاره
کبوتر، ای کبوتر خوش آواز
نامه را ببر در وطن                
 بگذار دست یگانه فرزندم امین، بگو پدرت شهید شد
شهید «حق» شهید «قرآن» شهید «اسلام» شهید پیرو خط امام
تو پیغام مرا ببر در وطنم      
بگو به خانواده ام، بستگانم، علیرضا نورشمسی شهید شد
گریه و زاری نکنند برایم       
من شهیدم، شهید هرگز نمی میرد، نزد خدا زنده اند

منم سرباز، منم جانباز، منم سرباز و جانبازم
منم آن مردی که کبوتر بازم       
منم آن ابر بیابانم
من یک فردی بی آزارم           
دل ماهکده پس کسی طاقت کند بر من آزارم
من آن مار زهر آگینم           
من آن دشمن خونخوارم
که بر دشمن می تازم           
با آن قدرت بازویم
هدف گیرم قلبش را           
و می ریزم خونش را
منم سرباز، منم جانباز، منم افسر، منم کبوتر
تفنگم را دوست دارم           
به قدرتم می بالم
لباسم را دوست دارم           
لباسم را می خازم
لباسم چون کفن باشد برایم       
لباسم چون تفنگ باشد برایم
تفنگم چون عصا باشم برایم       
لباسم چون کفن باشد برایم
در آن روزی که از دنیا برم من   
لباسم چون کفن باشد برایم
منم خونم فدای وطنم را        
چه در شرق و چه در غرب دگر را
به هر جای نقاط وطنم را       
بخارد یک کسی این بدنم را
به خاک خون کشم آن دشنم را   
نگاه چپ کند این وطنم را
منم سرباز، منم جانباز، منم افسر، منم کبوتر
منم آن مردی که کبوتر بازم       
منم آن ابر بیابانم
من یک فردی بی آزارم           
دل ماهکده پس کسی طاقت کند بر من آزارم
من آن مار زهر آگینم           
من آن دشمن خونخوارم
که بر دشمن می تازم           
با آن قدرت بازویم
هدف گیرم قلبش را           
و می ریزم خونش را
منم سرباز، منم جانباز، منم افسر، منم کبوتر
منم سرباز و جانبازم
تفنگم را دوست دارم           
به قدرتم می بالم
لباسم را دوست دارم           
لباسم را می خازم
لباسم چون تفنگ باشد برایم       
تفنگم چو عصا باشد برایم
در آن روزی که از دنیا برم من   
لباسم چون کفن باشد برایم
منم خونم فدای وطنم را       
چه در شرق و چه غرب دگر را
به هر جای نقاط وطنم را       
بخارد یک کسی این بدنم را
به خاک خون کِشم آن دشمنم را   
بِخارد یک کسی این بدنم را
به خاک خون کِشم آن دشمنم را   
نگاه چپ کند این وطنم را
منم سرباز، منم جانباز، منم افسر، منم کبوتر
بیا ببین مادر کفن پوشم       
تا سنگر من بر سر دوشم
بیا مادر در آغوشم           
حلالم کن دَم آخر
                          
یک روز پشت پنجره ایستاده بودم و بیرون را تماشا می کردم، دانه های برف از بالا آن چنان می آمدند که روی همه چیزها می نشست. روی شاخه درخت، روی
درختان، سر دیوارها و ... روی همه چیز.
دانه بزرگی به طرف پنجره می آمد، دستم را از دریچه بیرون بردم و به زیر دانه برف گرفتم، دانه برف آرام بر کف دستم نشست، چقدر سفید و تمیز بود.
با دانه برف شروع کردم به صحبت و خواستم سرگذتش را برایم تعریف کند، و او اینگونه گفت: من چند ماه پیش، یک قطره آب بودم، توی دریای خزر همراه با قطره های دیگر، به این طرف و آن طرف می رفتم و روزگار می گذراندم، در یک روز تابستانی روی دریا می گذشتم، آفتاب گرمی می تابید، من گرم شدم و بخار شدم، هزاران هزار قطره دیگر هم با من بخار شدند.
ما چند قطره با هم به بالا رفتیم، با وزش باد ما نیز به همان سو حرکت می کردیم. آن قدر بالا رفتیم که دیگر آدم ها را ندیدیم، توده های بخار به ما می چسبیدند، ما چند قطره هم دور هم جمع شدیم و فشرده می شدیم تا این که یکی شدیم، بالا می رفتیم و دورتر می شدیم، دیگر تنها نبودیم آن قدر قطره ها و توده های بخار به ما چسبیده بودند که ما خود یک قطره بزرگ شده بودیم، آن قدر بزرگ و به تعداد فراوان که گاهی جلوی ماه، ستارگان و حتی خورشید را می گرفتیم. خلاصه طوری که بعضی توده ها می گفتند، انگار ما یک ابر شدیم.



گر نشد پیدا برای آن مریض دوا، دوا.
فاتحه خوان برایش، بسپار به دست خدا.
گرچه مستأجر کرایه خانه را داد یا نداد، هیچ چیز نگو، اصلاً صدایت را در نیار.
گر با موتوری افتادی، دست و پایت شکست، تو از راننده تشکر کن، بگو تقصیر من است، هیچ چیز نگو، اصلاً صدایت را در نیار.