روحانی شهيد: علي اصغر ناصري
ما بي توبه دل بر نزديم آب صبوري چون سنگدلان دل ننهاديم به دوري
بعد از تو که در چشم من آيد به چشمم گويي همه عالم ظلمات است و تو نوري
شهيد «علي اصغر ناصري» سال 1339، در خانواده اي متدين که روحشان معناي توحيد را چشيده و جسمشان، بار کار و تلاش را کشيده بود و در ميان انبوهي از شادماني و صفاي چشم ها، چشم به جهان گشود.
اکنون سرسبزي جنگلهاي مازندران دو چندان شده بود، چون روستاي «ديوکلا» مصفا به قدوم پاک کودکي معصوم از تبار آسمانيان شده بود.
علي اصغر، در هواي پاک روستا تنفس کرد و با ذکر قرآن و دعاي پدر جان گرفت و از شيره جان پر مهر مادر چشيد تا بتواند قامتي راست کند براي روزي که راست قامتان را مي طلبند.
ذهن پاک و کودکانه اش، تشنه آموختن بود؛ از اين رو پدر و مادر مقدمات رفتن او را به مدرسه مهيا کردند تا چون همسن و سال هايش بياموزد و فراگيرد و او رفت و آموخت. به مقطع متوسطه وارد شد که سال سوم پايان دوران کلاسيک آموزش او بود. با اين وجود در خود احساس عطشي روحاني از جنس نور مي کرد که او را به سمت فراگيري معارف ديني مي کشاند.
بعد از مدتي وارد حوزه علميه شد تا در زلال پاک معارف قرآن و اهل بيت -عليهم السلام- آموخته هايش را بارور و بهينه سازد . مدرسه علميه «صدر» بابل، پذيراي نيت پاک او بود.
روح او تشنه بود و زلال بي انتهايي را مي خواست تا به آن بپيوندد؛ پس به قم آمد تا در مرکز علوم تشيع، نا آموخته ها را فراگيرد.
در اين حوزه که مملو از حديث معرفت و سرشار از عاشقان به دين و صداقت بود، علي اصغر، سبد سبد از اين همه طراوت پاکي مي چيد؛ اما زمان، زمان بدي بود؛ طوري که در فاصله اي نه چندان دور از صفا و طراوت حوزه، بوي تعفن فساد و هرزگي شهوات و دنيا پرستي دنيا خواهان، هر مشام پاکي را مي آزرد.
دست هايي به آسمان رفته بود و فريادشان پاک سازي فضاي آفرينش بود از اين همه ناپاکي ها؛ پس او هم به آغوش دستها پناه برد و شد يکي از ستونهاي به آسمان برخاسته.
اما در جواب اين دستها، نُقل گلوله به پايين سرازير شد و پيکر مطهر علي اصغر، در مذبح کين و شقاوت، خونين بر زمين افتاد.
19 دي سال 56، اين سرو چمن آرا در ميدان شهدا به زمين افتاد، اما خون پاکش در قطعه 15 بهشت زهرا –سلام الله عليها- به ثمر نشست و بساط جور شهوت خواهان را بر هم زد
.
استان: مازندران شهرستان: بابل تولد: 1339 شهادت: 19/10/56- ميدان شهداي قم