شهید علی اصغراندوهگین«موحد فر»
فرزند: رمضانعلی
شهید «علی اصغر موحدفر» در ششم مرداد سال 41 در «بابل» چشم به جهان گشود و علیرغم نام شناسنامه ای اش، «علی اصغر»، اغلب او را «حمید» صدا می زدند.
اوکودکی بیش نبود که جهت یادگیری قرآن، این سرچشمه لایزال حق به مکتب خانه رفت و قرآن و آموزه های دین را فرا گرفت.
علی اصغر از همان اوان خردسالی به واسطه پدرش «رمضانعلی» به مسجد راه یافت و با توجه وتربیت دینی وی رشد و نمو کرد.
او با پایان تحصیلات متوسطه در بابل، به دانشگاه «فردوسی مشهد» راه یافت و در رشته مهندسی الکترونیک مشغول به تحصیل شد.
این جوان آگاه ، همزمان با اوج مبارزات انقلاب، جهت سرنگونی حکومت پهلوی، با حضور در تظاهرات و تحصن ها فریاد دادخواهی سر داد و خواهان برپایی عدالت شد.
وی به دلیل گستردگی فعالیت های سیاسی در بابل و تهران، مدتی نیز تحت تعقیب عمال دست نشانده رژیم طاغوت بود.
سیف الله امامیان – یکی از دوستان شهید، در خصوص فعالیت های شهید ابراز داشت: «بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، تا پاسی از شب درمحله های چهار راه شهدا، چهارشنبه پیش و مسجد حکیم آباد بابل با منافقین به بحث و مناظره می نشست. علاوه بر آن، به عنوان مسول تیم عملیاتی، نقش موثری در سرکوبی عناصر ضد انقلاب داشت.»
علی اصغر که با تشکیل بسیج به عضویت این نهاد مردمی در آمده بود در کِسوت مسوول پایگاه بسیج نیز در راستای تبلیغ و تبیین آرمان های انقلاب با هدف اِقناع اندیشه جوانان، جهت درک صحیح از این نهضت اسلامی، اهتمامی خاص داشت.
او در 18/11/1360 به عضویت سپاه درآمد و در واحد اطلاعات و عملیات سپاه بابل به ادای تکلیف پرداخت. سپس یک سال بعد در واحد روابط عمومی همین پایگاه مشغول خدمت شد.
وی در سال 61 به عنوان معاون اطلاعات و عملیات محور 2 به میادین نبرد اعزام گردید.
شهید علی اصغر در 25/4/63 نیز به سِمتِ مسوول گشت و شناسایی واحد اطلاعات و عملیات لشگر 25 کربلا و جانشین واحد تبلیغات سپاه بابل منصوب شد.
او در 30مرداد سال 65 به عنوان جانشین گردان مسلم به میادین نبرد عزیمت کرد.
یک سال بعد نیز مجدداً به سِمتِ معاونت واحد تبلیغات انتصاب یافت. قابل ذکر است که حضور این رزمنده خستگی ناپذیر در جبهه جنوب مُنجر به جراحت و عارضه ی شیمیایی وی شد. از این رو مدتی در بیمارستان شهید «بهشتی» بابل به سر بُرد.
وی گرچه تنها پسر خانواده بود، امّا هرگز در راه دفاع از میهن و پاسداشت حقانیت اسلام با مخالفت والدین مواجه نشد.
خانواده اش از او سخن می گویند: «هر وقت که از جبهه بر می گشت، برای مادر از شهادت تنها فرزندان ذکور خانواده حرف می زد. حتی چند بار لباس و مدارک این شهدا را با خودش می آورد و همراه پدر به دیدار خانواده های شان می رفت. و به پدر و مادرش می گفت: شما شاهد باشید که این ها چقدر صبور هستند. همه کارهایش برای این بود که به دلیل تک پسر بودن و عدم داشتن فرزند، کاری کند که آن ها صبور باشند و در فراقش ناراحت نشوند.»
شهید موّحدفر، سرانجام در 23/3/67 با حضور در شلمچه، جامه سرخ شهادت بر تن کرد و به لقای حق پیوست. سپس پیکر مطهرش با تشییع پرشور اهالی قهرمان پرور بابل و وداع همسرش تا گلزار شهدا آرامگاه معتمدی بدرقه شد.