*زندگی نامه شهید حسن غلامنژاد*
نام پدر: عبدالكريم
دوم آبان 1345 در روستای «پایین بایع‌کلا» در بابل چشم به جهان گشود. پدرش «عبدالكريم»، شغل آزاد داشت و مادرش «فاطمه»، بانویی صبور و سازگار که علی‌رغم درآمد ناچيز همسرش، در انديشه تربيت و بزرگ كردن بچهها بود.
«حسن» بعد از اتمام دوران دبستان در مدرسه «شهيد قندي» بابل، به ترک تحصیل روی آورد.
او که پرورش‌یافته یک تربیت دینی بود، در ادای واجبات و مستحبات می‌کوشید و از انجام محرمات دوری می‌کرد. با قرآن، این منبع نور و رحمت نیز، مانوس بود و در عمل به فرامین آن، کوشا. علاوه بر آن، با الگوپذیری از سیره اهل بیت(ع)، هماره سعی در کسب کمال معنوی و فضیلت انسانی داشت.
در بیان خلق‌وخوی او، باید گفت که در ادب و تواضع نسبت به والدین، زبانزد بود و در اطاعت‌پذیری از آنان، پیشتاز. با دیگران نیز در نهایت گشاده‌رویی و ملاطفت رفتار می‌کرد و نزدشان محبوبیتی خاص داشت.
حسن در 6 آذر 1361 به عضويت سپاه در آمد و با تعهدی عمیق در راستای حراست از دستاوردهای انقلاب همت گماشت. تنها بهانه او براي حضور در سپاه، اين بود كه در دفاع از كشورش مقابل هجوم ناگهاني عراق حضور داشته باشد.
او برای مدتي در باختران، فرمانده گروهان بود. همچنین برای مدتی نیز، در کسوت فرمانده گروهان تیپ ویژه شهدا به ادای تکلیف پرداخت.
حسن چند مرتبه‌ای در كردستان مجروح شد. اگرچه، تجربه حضور در مناطق جنگي و لمس لحظههايي كه با رزمندهها بود، و همچنين خبرهاي جبهه و جنگ، روح او را بيقرار منطقه ميكرد. تا حدی که او به‌طور متناوب و در فاصلههاي زماني چند ماهه، در جبهه‌ها حضور داشت.
و سرانجام، حسن در خرداد 1362 در جبهه حاج‌عمران بر اثر اصابت تركش به بدن، به درجه والای شهادت نائل آمد. پيكر پاكش نیز هشت روز بعد، در گلزار شهداي «شهيدآباد» به خاك سپرده شد.