در توصیف سجایای اخلاقی او، مادر شهید ضمن عرض موارد و گزیده ای از چند خاطره می گوید: «پسرم در 4 سالگی نماز می خواند و در 12 سالگی مفاتیح را می خواند او طوری می خواند که از گریه او، من می گریستم. به او می گفتم که چرا گریه می کنی، می گفت:« شما نمی دانید » دوباره می پرسیدم ما که نمی دانیم، چه کنیم، می گفت:« همانقدر که می دانید کافی است. »رفتار خیلی خوبی داشت از بچگی با محبت بود و نسبت به فرزندان دیگرم به من علاقه بیشتری داشت آنقدر دلسوز و فداکار بود که وقتی کسی را در خیابان می دید که در حال حمل بار سنگینی است، به او کمک می کرد و وسایل را به خانه او می برد. من به او قول دادم که روزی تو را نزد امام می برم و قرار بود که بعد از برگشتن از جبهه او را ببرم، اما او رفت و برنگشت. چنان مرید و دوست امام بود که وقتی از امام حرف می زد، چشمانش پر از اشک می شد. عاشق شهدا بود، به قدری که عکس تک تک آنان را جمع آوری می کرد و من هم آن عکس ها را هنوز دارم. تقید و اعتقاد خوبی داشت. واجبات دینی و مستحبات را انجام می داد. با قرآن مانوس می شد و از روی نوار قرآن را قرائت می کرد. هر گاه که به جبهه می رفت به من می گفت، مادر خودت را ناراحت نکن، من شهید خواهم شد. به خانواده شهدا سر می زد و به من نیز سفارش می کرد.»