در توصیف سجایای اخلاقی و اجتماعی عبدالرحیم، برادرشهید ،عبدالکریم می گوید: «برادرم خیلی رئوف، افتاده و در عین حال پرتلاش و پرانرژی بود، به انجام عبادات دینی از جمله نماز، روزه خیلی اهمیت می داد. و در نماز جمعه و جماعات نیز حضور داشت. ارادت او نسبت به ائمه نیز خاص و دوست داشتنی بود از این رو در مراسم های مذهبی مساجد شرکت داشت. عبدالرحیم در دلیری و شجاعتش، نظیر نداشت. در این باره یاد خاطره ای افتاده ام که یکی از بچه ها تعریف می کرد. در جبهه چنگوله هیچ کس جرأت نداشت از سنگر خود بیرون بیاید و غذا بگیرد. مسئول غذا یا تدارکاتچی، به محض اینکه وارد آن منطقه می شد. صدا می کرد عبدالرحیم بدو!  او از هر  جایی که بود با سرعت زیاد و با حالت دویدن می رفت و غذا را می گرفت و در بین بچه ها پخش می کرد او این کار تدارکاتچی را با خونسردی انجام می داد. بقیه رزمندگان خیلی ترس و واهمه داشتند که از سنگر بیرون بروند.»