اطلاعات شهدا

وصیت نامه

*وصيتنامه شهيد مهدي عربيان*

بسم رب الشهدا و صديقين

اِنّالله و اِنّا اليه الراجعون

وَلا تَقولوا لِمَن يَقتُل في سبيلالله اَموات بَل اَحياء وَلكن لاتَشعُرُون

آن كسي كه در راه خدا كشته شده، مرده مپنداريد بلكه او زنده ابدي است وليكن همه شما اين حقيقت را نخواهيد يافت.

خدايا، نميدانم چگونه گويم و چه بنويسم. اگر در اين حال بر روي كاغذ جملاتي ميآورم، خودم نيستم بلكه به عنايت توست. آخر قلب سياهم نور نميدهد كه بر روي كاغذ بدرخشد و ديگران را بهرهمند كند. خدايا، خديا! در سختيها تو را ميبينم و در ناراحتيها و مشكلات و عذاب تو را ميبينم. بارالها! در رزمها و نبردها در مصيبت و رنجها، در خنده و خوشحاليها تو را ميبينم. خدايا! قلبم پر از حرف، پر از درد است. قلبم پر از گلوله و رنج است. نميدانم به كه بگويم، به خودم گفتم كه به قلم و كاغذ بگويم؛ چون شنيدهام كه مردم چه ميگويند و چه ميكنند. نميدانم صحبت از روح كنم يا جسم، چون هراسي دارم ميخواهم از دنيا و جسم صحبت كنم، به خود جرأت نميدهم زيرا ما امروز در آن غرق شدهايم و هرچه ميبينيم از اين ظواهر دنيا ميبينيم. و ميخواهم هم از جسم و از پوست و از استخوانم بگويم. ميبينم ما شبانهروز در فكر آن هستيم و روحمان در آن مرده است؛ چون روح و جسم، دنيا و قيامت، حالت نوسان ترازو را دارد. هر وقت كه كفه ترازو دنياطلبي بالا رود، قيامت از ياد ميرود و بالعكس هر وقت روح را كشته و در راه شيطان گام بردارد، جسم پرورش مييابد. براي اثبات آن دلايلي روشن دارم. امروز سرمايهدارها را ببينيد كه از تمام ارزشهاي انساني غافلند و اگر پيش آنها صحبت از مرگ كني، ميگويند استغفار كن. علت چيست؟ دل به دنيا بستهاند. علي اسوه مردانگي و شجاعت را ببين كه چه ميگويد: «من مانند بچه گرسنهاي هستم كه دنبال پستان مادر ميگردد. هر وقت يافت، آرام ميگيرد. من اينگونه عاشق مرگم» و يا موقعي كه ضربت شمشير بر فرق مباركش فرود ميآيد، چه زيبا ميگويد: «فُزتُ وَ ربُّ الكعبه، قسم به خداي كعبه رستگار شدم.» و حق دارد اينگونه بگويد؛ چون آنگونه زندگي كرد. آن دنياطلب پست هم حق دارد اينگونه بگويد؛ چون ظواهر دنيا را ديد. من از علي و حسين درس گرفتهام، نه از آن دنياطلب. مردم به آخرت بيانديشند و از ظواهر زيباي دنيا و دوستداشتني دنيا فريب نخوريد. در كارهايتان تعقل و تجديدنظر كنيد. مردم! به خدا و قيامت ايمان آوريد و براي يقين پيدا كردن بكوشيد. از اين مردنها پند بگيريد. حداقل به اين يقين كنيد كه شما هم فردا خواهيد مرد. مردم! حجت از زمان پيامبر تمام شد و اگر ما امروز بهانه آوريم كه نبوديم و نميدانيم، امروز احيا حجت شده است براي هر مسلمين و آزادهاي امروز واقعيت چون خورشيد ميدرخشد و هر كجا باشيم در زير تشعشات آن قرار ميگيريم. نكند خداي ناكرده از آن فرار كنيم. امروز امام جهت ميدهد. شهدا و علما و آزادمردان آن را ميپيماند و چون شمع ميسوزند، براي ما جهت را روشن ميكنند. ديگر براي هيچكس بهانه نمانده، پس هوشيار باشيد كه شيطان از رگ گردن هم به ما نزديكتر است. مسلمين يكي از خصلتهاي رذيله كه امروز در ما بينهايت نمود كرده است، غيبت است. غيبت يعني پشت سر برادر خود حرف زدن. امروز چاشني و شيريني سخن ما غيبت شده و اصلاً صحبت عاميانه است. آنقدر غافليم كه خودمان نميدانيم داريم گوشت برادر مرده خود را ميخوريم. آيا شما دوست داريد كه پشت سرتان بدي شما را بگويند؟ پس چرا چيزي را كه براي خود نميپسندي براي ديگران ميپسنديد. بترسيم از عواقب زشت دنيوي و اخروي كه بسيار زيانآور و سخت است. مؤمنين آن چيزي كه جان و فضيلت و انسانيت جهت و خود خدا در آن نهفته شده، از آن غافليم، از آن بيگانهايم. قرآن جهت راهنمايي از جهل و خودپسندي به خدا و خداپرستي از جهالت و ناداني به آگاهي و عمل، اما امروز قرآن در بالاي طاقچههاي ما به عنوان شيء مقدس گذاشته شده و خاك روي آن را پوشيده و يا اصلاً خواندن آن را بلد نيستيم چه رسد به عمل كردن آن.

اگر دوست يا آشناي خوب ما يك روز براي ما نامهاي دهد، چهقدر خوشحال ميشويم و با چه ذوق و شوقي آن را ميگشاييم و ميخوانيم و حتي يك واو آن را جا نميگذاريم و اگر چيزي درخواست كرد، به آن عمل ميكنيم. آيا در نامه خدا اينقدر علاقه نشان ميدهيم؟ اينگونه ميخوانيم؟ پس واي به حال ما، واي به ما كه چهقدر جاهليم كه چهقدر غافليم كه چهقدر قاصريم. موقعي قرآن را از بالاي طاقچههايمان برميداريم كه كسي مرده است و يا براي قسم خوردن از آن استفاده ميكنيم. مسلمانان! قرآن را بخوانيد و عمل كنيد و به فرزندانتان بياموزيد و كارهاي خير انجام دهيد و از شر دوري كنيد كه خدا در قرآن كريم در سوره بقره ميفرمايد‌: «بترسيد از روزي كه در آن روز به جاي ديگري مجازات نبينيد و هيچ شفاعت از كسي پذيرفته نشود و خداوند قبول نكند. پس از نفستان حساب بكشيد، پيش از آنكه از شما حساب بكشند.» و امّا در مورد زاهدان شب و شيران روز، آنهايي كه به درجاتي از ايمان رسيدند، آنهايي كه مجاهدند. امروز رزمندگان دلير ما در جبههها جانشان را در كف اخلاص گذاشتند و آن سردي و گرميها، نخوابيها و نخوردنها و دور از خانه و كاشانه مشغول نبردند و همه چيز را ميپذيرند و فكر ميكنند باز در وظيفهشان كوتاهي ميكنند و ما امروز در پشت جبهه بلديم كه حرفهاي ناروا به آنها نسبت بدهيم. ما در اينجا همه چيزمان تأمين است نه سردمان، نه گرممان. اگر سرد شده، امكانات گرم شدن و بالعكس ولي آنها در مقابل سختيها مقاومت ميكنند و اين كمبودها اعتقادشان را بيشتر و قلبشان را نسبت به محبوبيت امام نزديكتر ميكنند و آنگاه كه مصيبت و سختي برايشان پيش آيد، دست مباركشان را به سوي آسمان دراز ميكنند و از خدا حفظ انقلاب و اسلام و طول عمر امام عزيز را ميطلبند. اما بعضي از ما نسبت به اين كمبودهاي نان و آب ميناليم و خداي ناكرده دهنكجي ميكنيم. مردم! آگاه باشيد كه انقلابمان را به خاطر راحتي دنياطلبي نكرديم، ما براي احياء اسلام، انقلاب كردهايم. مسلمين اينها را آزمايش الهي فرض كنيد و خودمان را بيازماييم كه چهقدر ميتوانيم از اين آزمايشات موفق شويم. بدانيم كه فرداي قيامت هم همين اندازه موفق ميشويم. امروز اگر به بعضي از ما مسووليت بدهند، اول به فكر جاي پاي خودمانيم، آنوقت خدا را گم كرده هيچ، خودمان را هم گم ميكنيم. خيليها را امروز مشاهده ميكنيم كه چهقدر انسان نترس شده، بترسيد از خدا كه همه ما به سوي او رجعت خواهيم كرد. پس چرا اينگونه آزمايش پس ميدهيم. اي واي به حال ما. آيا به فكر مرگ نيستيم؟ در روايتي خواندهام وقتي انسان گنهكار را داخل قبر ميگذارند، آنقدر وحشت ميكند كه گويا عالم بر سر او ريخته شده، پس به فكر خودمان باشيم و حسابمان را پاك كنيم و در جاي ديگر خواندم اگر شخصي در داخل آتش جهنم قرار دارد، او را در تنور اين دنيا بگذارند، احساس راحتي ميكند. امروز جهاد آزمايش است. يكي توان ندارد با فرزند و يكي مال و فرزند دارد با هردوشان و سومي كه هيچ كدام را ندارد، بايد با زبانش جهاد كند. مردم! در جهاد مقاوم باشيد. جهاد شب و روز ندارد. تا زماني كه اسلام در خطر است، جهاد ادامه دارد. زمانيكه اسلام در خطر است، فرزند هيچ است. وقتي كه اسلام نباشد، زن نباشد و اصلاً عالم نباشد. مؤمنين! مسجد را خالي نكنيد چون از صدر اسلام محل نشر اسلام مسجد بوده است. به حرف امام گوش كنيد. امام را تنها نگذاريد، مسير او را طي كنيد. جز خط او، خط شيطان است و راه شيطان هلاككننده است. از همه دوستان و آشنايان ميخواهم كه اگر بدي از من ديدهاند، مرا حلال كنند. باز هم متذكر ميشوم و از خدا سلامتي و طول عمر امام را از خدا طلب كنيد.

بر مشامم ميرسد هرلحظه بوي كربلا بر دلم ترسد بماند آرزوي كربلا

كربلا آرزو باشد برايم ياحسين سوي جانانت رسد هرلحظه بوي جبههها

اي حسين سالار بيدست و سرت از تن جدا بهر ديدارت كنم هجرت به سوي كربلا

با خميني رهبر فرمانده كل قوا ميكنم برپا نماز جمعه را در كربلا

بارالها، بارالها، بارالها، بارالها كن عنايت طول عمر بر رهبر آگاه ما

اجركم عندالله

فرزند و برادر كوچك شما، مهدي عربيان

زندگی نامه

شهید مهدی عربیان

فرزند: عباس

شهید «مهدی عربیان لاریمی» در هفدهم فروردین سال 1342، یعنی سال آغاز نهضت بیداری اسلامی در «لاریم» شهرستان جویبار متولد شد که پدرش عباس او را هم نام پدرش مهدی نامید. او دارای 7 برادر و 5 خواهر بود.

وی در یک خانواده ی پر جمعیت رشد کرد و با رسیدن به سن هفت سالگی به مدرسه رفت و دوران ابتدایی را در مدرسه «نواب صفوی» لاریم درس خواند و مقطع راهنمایی را در مدرسه ی «شهدای» کوهی خیل جویبار ادامه تحصیل داد و برای دوران متوسطه به دبیرستان «آیت الله طالقانی» ساری رفت و به مدت 2 سال در رشته ی ادبیات تحصیل کرد.

وی از دوران کودکی اهل نماز خواندن، روزه گرفتن، عبادت و رفتن به مسجد بود و با برادر بزرگترش به مسجد و حسینیه می رفت و در مراسم های مذهبی و نماز جماعت شرکت می کرد. او بدون یادآوری و تذکر خانواده، به پدر و مادر در کار کشاورزی و خانه کمک می کرد و در اوقات فراغت کتاب های درسی و مذهبی بویژه قرآن را زیاد می خواند. مادرش فاطمه صغری صادقی می گوید: «مهدی تلاوت قرآن را خیلی دوست داشت و در ایام بیکاری بخصوص شب ها قرآن را تلاوت می کرد و به خاطر اینکه ما از روشنایی چراغ بیدار نشویم با نور چراغ دستی در نیمه شب ها قرآن را قرائت می کرد.»

شهید عربیان اخلاق بسیار حسنه ای داشت و ارتباطش با دوستان و نزدیکان بسیار خوب و نزدیک بود. او در نوجوانی با حضرت امام آشنا، و مجذوب در شخصیت و اندیشه های امام شد و در راهپیمایی ها و تظاهرات علیه رژیم منحوس پهلوی شرکت می کرد و عکس های حضرت امام را در کتاب هایش نگهداری می کرد و کسی حق نداشت حرف نامربوطی حتی به شوخی در نزد او در مورد امام بگوید، چون سریع عکس العمل نشان می داد. شهید مهدی در فعالیت های انجمن اسلامی و کتابخانه روستا فعالیت داشت و در سال 60 عضو بسیج شد و در پایگاه فعالیت می کرد.

او فردی متدین، متعهد، متواضع و فروتن بود ، صبور و شکیبا بود و از اسراف و زیاده روی متنفر. و اگر روزی بر سر سفره چند نوع غذا می دید ناراحت می شد و به مقدار کمی از یک نوع غذا بر می داشت. و حتی پول تو جیبی هایی که از خانواده می گرفت برای کمک به جبهه می داد و با پای پیاده به مدرسه رفت و آمد می کرد.

وی با شروع جنگ درس را نیمه رها کرد و به صفوف رزمندگان پیوست و ابتدا مدت 9 ماه در منطقه سردشت کردستان حضور یافت و در گردان جندالله بود و پس از آن مدت 7 ماه در مهاباد در واحد اطلاعات و عملیات انجام وظیفه کرد و خدمات شایانی انجام داد.

شهید عربیان پس از آن تمام وقتش را در جبهه می گذراند و برای مدت کوتاهی به مرخصی می آمد. برادرش حسین می گوید: «برادرم عاشق جبهه و جنگ بود و می گفت: خداوند یک نفر را برای کار آفرید و یک نفر را برای جنگ. این جنگ واجب است و ما حتما باید برویم و تو هم باید بیایی. و در مرخصی هایش برای سرکشی از خانواده های شهدا می رفت و دعای کمیل برگزار می کرد.» وی عاشق شهادت بود و دوست داشت هر چه زودتر به منطقه برود و در شهادت دوستانش بسیار غمگین و ناراحت می شد و می گفت: « خدا نکند من اسیر بشوم، خدا کند شهید شوم ولی هرگز اسیر نشوم».

خواهرش عطیه می گوید: « برادرم اهل نماز شب و دائم الوضو بود و به نماز اول وقت بسیار اهمیت می داد و تمام هم و غمش شده بود جبهه و وقتی به او معترض می شدیم که بس است چند سال رفتی، می گفت اسلام در خطر است و ما باید پیروز شویم و تنها راه نجات مملکت و پیشرفت این مملکت را انسجام، وحدت و در خط ولایت رهبری بودن می دانست.»

او مدتی به عنوان فرمانده دسته بود و به خاطر شجاعت و شایستگی اش جانشین گردان شد و حتی در عملیات والفجر 8 از ناحیه ی گوش، لگن مجروح شد و موج انفجار نیز او را گرفت و سرانجام این سردار دلاور جویباری در عملیت کربلای 4 در تاریخ 4/10/65 شرکت کرد و در منطقهی ام الرصاص بر اثر اصابت تیر مستقم دشمن پای راستش قطع شد و ترکش سینه اش را به شدت شکافت و این عاشق پرواز ندای حق را لبیک گفت و هدیه ی سرخ الهی را دریافت کرد و جان به جان آفرین تسلیم کرد. پیکر مطهرش پس از تشییع در گلزار شهدای لاریم به خاک سپرده شد.