*زندگی نامه شهيد ابوالقاسم (قاسم) عبّاسي تيلمي*
نام پدر: حسن
دوّمين فرزند «حسن و ماهروزه» در سوّم تير 1343 قدم به هستي نهاد. كودكي با نام «ابوالقاسم» كه خردسالياش در كوچه پسكوچههاي روستاي «اَوات» از توابع سوادکوه خاطره شد.
پدرش كارمند شركت ذوبآهن بود و مادر، اما گرم فرزندپروری و خانهداری.
ابوالقاسم از همان ايّام طفوليت، پابهپاي پدر در محافل عزاداري اهلبيت(ع) شركت ميكرد و پشت سرش به نماز ميايستاد. قرآن را نيز قبل از هفت سالگی، نزد پدرش آموخت.
او قبل از شروع مدرسه، همراه خانواده به روستاي «خاتونرودبار» سوادکوه مهاجرت كرد.
بعد از پايان دوره ابتدائي در دبستان «نادر» در روستاي «لَـلِه‌بند»، به دليل شرايط سخت اقتصادي آن زمان، ترک تحصیل کرد و پيشه نجّاري در پيش گرفت. مدتي بعد نيز در شركت البرز مركزي سوادکوه مشغول به كار شد. علاوه بر آن، كمككار پدر و مادر در امور كشاورزي هم بود.
این فرزند نیک‌سیرت که هماره خود را به زیور فضائل اخلاقی می‌آراست، در خوش‌روئی و ملاطفت با دیگران، زبانزد بود و در دستگیری از آنان، پیشرو. نسبت به والدین نیز، ادب و تواضع خاصی داشت و در همه حال مطیع اوامرشان بود.
بانو «پریوش رستمیان» با ذکر خاطره‌ای از همسرش این‌گونه روایت می‌کند: «در زمینه مطالعات دینی اهتمام زیادی داشت. علاوه بر آن، چون خودش تا پایه پنجم ابتدائی درس خوانده بود، همیشه به من توصیه می‌کرد که نسبت به تحصیل فرزندمان کوشا باشم و او را به حد اعلاء برسانم.»
در بیان تقیدات ابوالقاسم، همین بس که پیوسته در ادای فرائض واجب و مستحب می‌کوشید و از محرمات نیز، اجتناب می‌ورزید.
حضور در محافل سياسي و نصب عكس و پوستر امام خميني بر در و ديوار مدرسه، از جمله فعاليتهاي او در ايّام انقلاب به شمار می‌رود.
بعد از انقلاب، ابوالقاسم به عنوان یکی از فعّالان پايگاه مقاومت بسيج امام سجاد(ع) اَوات، در گشت‌هاي شبانه روستا و جنگلهاي اطراف حضور چشمگيري داشت.
او از 13/8/1362 الي 13/8/1364، جهت گذراندن سربازي، عازم سنندج و سيستان‌وبلوچستان شد. سپس با اتمام دوره آموزش 45 روزه در اين مناطق، مابقي دوره سربازي را در جبهههاي جنگ سپري كرد.
در 1/4/1365 به عضويت سپاه در آمد و به عنوان راننده، مشغول به خدمت شد.
دو بار نيز در جبهه مريوان، از ناحيه سر و پا آسيب ديد.
جمع‌آوری کمک‌های مردمی، ترغیب و تهییج دیگر اقشار جامعه به حضور در جبهه‌های نبرد در راستای ترویج فرهنگ ایثار و شهادت، از جمله اقدامات ابوالقاسم محسوب می‌شود.
و در نهايت، او در مرداد 1365، در سروآباد مريوان، توسط نيروهاي ضدّ انقلاب به درجه والاي شهادت نائل گشت؛ و سپس با بدرقه همسرش و تنها يادگارش «ياسر»، در گلستان شهداي زادگاهش به خاك آرميد.
مادر نحوه شهادت ابوالقاسم را به نقل از فرمانده فرزندش چنين بيان ميكند: «وقتي رفت‌وآمد در پايگاههاي مرزي ممنوع بود، كسي حاضر نشد براي پرسنل و سربازان آذوقه ببرد؛ امّا ابوالقاسم علی‌رغم اتمام ماموریت، داطلبانه با يك دستگاه تويوتا، كليه لوازم را به تنهايي به پايگاه مريوان آورد. اما هنگام برگشت با دو نفر از نيروها بود که به دست منافقين كوردل مورد كمين قرار گرفت.»