ابوالقاسم اصغرزاده فرزند میرشعبان، دوازدهمین روز آبان سال 1334 در بابلسر به دنیا آمد. شب تولد او مصادف بود با بعثت حضرت ختمی مرتبت ابوالقاسم ،مصطفی محمد؛ از این رو او را مسمّی به کنیه مبارک پیامبر اکرم ـ ابوالقاسم ـ کردند.
ابوالقاسم هفتمین و آخرین فرزند میرشعبان بود. شغل کارگری پدر زحمتکش او، تأمین کننده معاش خانواده ی پرجمعیتش نبود؛ به همین خاطر سایه ی فقر و تنگ دستی در زندگی آن ها سنگینی می کرد. ابوالقاسم  در چنین شرایطی وقتی به سن 7 سالگی رسید، وارد دبستان مازیار بابلسر شد، اما با تلاش و پشتکار توانست دوران راهنمایی را پشت سر بگذارد و مدرک دیپلمش را از دبیرستانی در شهر تبریز بگیرد. او دو سال اول دبیرستان را در زادگاهش و دو سال پایانی این دوران تحصیلی را در تبریز گذراند.
ابوالقاسم به واسطه ی همان پشتکارش در تحصیل توانست بلافاصله پس از دریافت دیپلم از طریق آزمون سراسری وارد دانشکده کشاورزی ساری شود.
او از دوران دبیرستان و به ویژه دانشگاه، با افکار مختلف حزبی و مکتبی رایج در کشور آشنا شد و اکثر آن ها را مطالعه و برای مدتی تجربه کرد، اما هیچ یک از مرام ها و اندیشه های سیاسی ـ اجتماعی فوق نتوانستند به طور دائم او را جذب خویش کنند، زیرا از نگاه او با ریشه های ملی و دینی او به طور عمیق پیوند نداشتند و نمی توانستند نیازهای ملت ایران را تأمین کنند تا این که در سال 1357 همزمان با پیروزی انقلاب اسلامی با تفکرات و اندیشه های دینی و مردمی امام خمینی آشنا شد و جان تشنه ی او به این سمت گرایش پیدا کرده و با حرکت عظیم مردمی همراه و همساز شد.
درباره ی فعالیت های ضد رژیم و مخالفت های او با حکومت با اتفـاق مهمی در دوران تحصیلش مواجه می شویم
که نقل برادرش مؤید این مطلب است:
«در دروان دبیرستا ن با مسائل سیاسی آشنا شد، در دوران دانشگاه به علت مخالفت هایش با دستگاه رژیم شاه به مدت دو سال از تحصیل محروم و پس از انقلاب دوباره به دانشگاه رفت.»
پس از پایان تحصیلات دانشگاهی به خدمت سربازی اعزام شد و به عنوان افسر وظیفه با درجه ی ستوان دوم وارد عرصه های نبرد در جبهه های جنگ شد وهمپای لشکر 92 زرهی ارتش درعملیات های فتح بستان، فتح المبین و بیت المقدس شرکت کرد.
در طول 17 ماه حضور خود در جبهه، دو بار مجروح شد. یک بار از ناحیه سر در جبهه ی آبادان و بار دوم در منطقه ی دشت عباس دچار موج گرفتگی شد.
برادرش به نقل از خود شهید، درباره ی خاطرات حضورش در جبهه می گوید:
«یک بار در مأموریتی وارد خاک دشمن شدیم. مأموریت ما لو رفت. مجبور شدیم برگردیم. حجم آتش به حدی زیاد بود که به ناچار تمام راه را سینه خیز برگشتیم. وقتی به جبهه ی خودمان رسیدیم، تمام کف دست ها و آرنج هایم زخمی شده بود و مجبور شدم چند روز استراحت کنم. یک روز از همین روزها در حال استراحت بودم که احساس کردم یک چیزی زیر پتوی من تکان می خورد، پتو را کنار زدم، ماری را دیدم. فوری پریدم کنار و از سنگر زدم بیرون؛ همین که رسیدم بیرون یک خمپاره درست نشست روی سنگر من؛ آن جا بود که متوجه شدم آن مار مأمور نجات من بود و به خاک افتادم و سجده ی شکر به جا آوردم».
در صحبت های خواهرش آمده:
«او چهره ای گشاده و خلقی خوش داشت و در دوران تحصیلی اش دانش آموزی ممتاز بود».
ابوالقاسم چه در سال های پیش از انقلاب و چه پس از آن، به مرحوم شریعتی و طالقانی علاقه ی وافر داشت و به علما و روحانیون با تمام وجود احترام می گذاشت. از آثار مهم به جا مانده از او، کتابی است در موضوع آبزیان شیلات که به قلم خودش آن را به رشته ی تحریر درآورد.
در گفته های خانواده ی او نقل است که در اولین اعزام به جبهه به خاطر دوری از پدر و مادرش خیلی ناراحت بود، اما در اعزام های بعدی روحیه ی بسیار خوبی داشت و حتی خانواده را دلداری می داد و دیگران را برای رفتن به جبهه تشویق می کرد.
از خصوصیات اخلاقی شهید می توان  به روحیه مردم داری و فداکاری او اشاره کرد تا جایی که یک بار بابت تعدد دادن خون در مرکز انتقال خون، دچار ضعف و سرگیجه شدید شد و روانه ی بیمارستان گشت.
مشهور است که در جریان پیروزی انقلاب تحت تأثیر تعلیمات فکری و دینی آیت الله سلطانی از علمای بابل بود.
میر احمد اصغرزاده ـ برادر شهید ـ درباره ی روحیات و فعالیت های اجتماعی و سیاسی او می گوید:
«قبل از انقلاب با هم علیه شاه مبارزه می کردیم. در یکی از درگیری ها، ایوب مرادی ـ از دوستان ما ـ به شهادت رسیده بود. من دستگیر شدم، ولی او توانست فرار کند. اولین کاری که بعد از فرار کرد این بود که تمام کتاب های من و خودش را جمع کرد و برد در اطراف امامزاده ابراهیم بابلسر دفن نمود. او بدون هیچ چشم داشتی برای خانواده های محروم خانه می ساخت و تلاش می کرد در حد امکان به مردم کمک کند.»
آخرین حضور ابوالقاسم در منطقه ی جنگی با همان لباس مقدس سربازی در عملیات بیت المقدس بود و در همین عملیات درست روز آزادی خرمشهر ـ 3 خرداد 61 ـ مصادف با چهارم شعبان، روز تولد حضرت ابوالفضل در منطقه ی شلمچه بر اثر اصابت ترکش به سر به شهادت رسید.
در متن وصیت نامه ی ابوالقاسم چنین آمده است:
«هرگاه مسئولیتی به شما واگذار شد آن را به نحو احسن انجام دهید و در این راه از مستمندان دستگیری کنید، مبادا میز و ریاست موجب شود از حال مردم غافل شوید».