اطلاعات شهدا

زندگی نامه

*زندگی نامه شهيد علياصغر (مجید) طاهايي*

نام پدر: علي اكبر

عليرغم نام شناسنامهاياش «علياصغر»، به «مجيد» نيز شهره بود. تنها پسر خانواده بود و چشم و چراغ «علياكبر و ام‌البنین»؛ نوزادي كه در سال 1340 در بابلسر ديده به جهان گشود.

كودكي بيش نبود كه از سايه وجود پدر بينصيب ماند.

از همان خردسالي به آموزههاي قرآني روي آورد و پايش به مسجد و محافل ديني باز شد.

تحصيلاتش به مقطع متوسطه ختم ميشود.

همزمان با قيام ملّت ايران در سال 1357، او نیز به جمع تظاهراتكنندگان پيوست و همصدا با آنان، خواستار برپايي حكومت عدل شد.

خواهرش «خديجه»، در اين باره ميگويد: «او قبل از انقلاب، در جلسات قرآن شركت ميكرد. يك روز كه از مدرسه برگشت، ديدم كف دستانش ورم كرده است. گفتم: چه شده است؟ گفت: ناظم فهميد كه من ديشب در جلسه قرآن بودم، به همين دليل مرا به دفترش بُرد و تنبيه كرد.»

بعد از پیروزی انقلاب و با تشكيل بسيج، علی‌اصغر به اين نهاد مردمي ملحق شد.

با آغاز جنگ تحميلي، در كِسوت بسيج ويژه، راهی مناطق عملياتي شد. مدّتي نيز به عنوان تكتيرانداز و كمك‌تيربارچي گروهان ضربت به اداي تكليف پرداخت.

فرماندهي دسته و جانشيني گروهان، از ديگر خدمات رزمنده اين پاسدار دلاور به‌شمار ميرود.

در 21/11/1364 با نقش‌آفريني در آوردگاه عملياتي والفجر 8، دچار عارضه شيميائي شد.

ناگفته نماند كه او در كميته مبارزه با مواد مخدّر و مفاسد اجتماعي نيز، فعاليتهاي قابل توجهي به انجام رساند.

هم‌رزم آن روزهايش «منصور شكراللهزاده» روایت می‌کند: «شكيبايي و قدرت تصميمگيري او زبانزد بود. با توجه به اين‌كه فرماندهي گروهان و هدايت نيروها را به عهده داشت، سعي ميكرد تصميماتي كه ميگيرد و حرفهايي كه ميزند، عاقلانه باشد. الحمدلله تا جايي كه در وسعش بود، اين كار را به نحو احسن انجام ميداد! ناگفته نماند كه قبل از ورود به جبهه، مدّتي در واحد اطلاعات ـ عمليات سپاه، در كنار شهيدان «نوبخت و كاظم عليزاده» فعاليت چشمگيري داشت.»

و امّا خانواده، به خصوصيات اخلاقي اين فرزند نيكسيرت تورق می‌زند: «هر وقت از جبهه برميگشت، به بستگان، بهخصوص كساني كه از لحاظ مالي ضعيف بودند، سر می‌زد. علاوه بر آن، كودكان يتيم را به بازار ميبُرد و براي‌شان خريد ميكرد. حتّي لباس خود را هم به ديگران ميبخشيد.»

و عاقبت، تابستان 1365 به چهاردهمين طلوع خود رسيده بود كه آفتاب عمر علياصغر در خاك پاك مهران غروب كرد؛ و حالا سالهاست كه نام اين آلاله وطن، در كنار ديگر شهداي عمليات كربلاي 1 جاودانه ميدرخشد. جسم پاكش نيز، با وداع همسرش «رعنا حاجيباقري» و تنها يادگارش «وحيد»، تا «امامزاده ابراهيم» زادگاهش بدرقه شد.

وصیت نامه

* وصیت نامه شهیدعلی اصغر(مجید) طاهائی*

«بسم الله الرحمن الرحیم»

به نام آنکه از گل انسان را ساخت. به نام آنکه رحمان است، رحیم است. به نام آنکه انسان را جانشین خود در زمین قرار داد.

براستی نام او چیست که هر کاری را به نام او آغاز می کنیم. آیا نام او چیزی جز عمل پیامبر اسلام خواهد بود؟ نام او جزء زندگانی معصومین چیز دیگری خواهد بود و زندگانی امامان جزء صبر و خانه نشینی 23 ساله علی (ع) می باشد. آیا عمل علی در این چند ساله بیانگر غیر صفات خداوند بوده است؟ آن صبری که فاطمه (س) متعجب از خانه نشینی او گشته برای فاطمه سؤال انگیز شد. آن صبری که سر در چاه نمود، صبری که زنجیر زاهدان احمق بر گردنش آویختند. صبری که پهلوی همسرش را که همان فاطمه دخت پیامبر بود، شکستند و بازوی امام حسین را کبود گرداند و از طرفی آنچنان عدالت داشت که دست برادرش را با فلز گداخته سوزاند و چنان عدالتی را بر پا نمود که با بی عدالتی فرماندار وقت آنچنان سخن گفت که دست ----- با شمشیرم راست خواهم کرد و آنچنان از دوری با خدا می گریست که گویی فرزندی در آغوش مادر جان بسپارد. و از فقر بی چیزان در رنج بود که خود به نان و نمک اکتفا می کرد و از همه آن همه بی عدالتی ها در نخلستان ها به حالت بی هوشی می افتاد و اما از طرفی آنچنان می جنگید و چیزی دامن گیر او نبود و هرگز از تنهایی فاطمه شمشیرش را پایین نگذاشت و به پشت خود زره نمی بست.

صبر او هنگام جنگ و مزد علی(ع) اشک یتیمان، جنگ علی هرگز از برای شجاعت نبود. هرگز به احسنت مردم قانع نبوده و دل خوش ننمود بلکه جنگ و شجاعت از برای آن بود که سنت رسول خدا را زنده نگه بدارد و شجاعت علی برای این بود که حق یتیمان را بستاند. جنگ برای آن است که هراس از اشک چشم مادران و فرزندان شهدا بود که نکند در حق آنها کوتاهی شود و اما به آنان که اسلام با قوانین صلح و سکوت می شناسد، عرض می کنم که علی (ع) چه فرموده است.

چه بسا جنگی برای مسلمین که نفعش بیشتر از صلح آن می باشد. الحق که مرد عدالت، امیرالمؤمنان چندین جنگ در رکاب پیغمبر گرامی کرده و حتی بعد از زندگانی پیامبر که حدود چهل، پنجاه جنگ کوچک و بزرگ صورت گرفت. آن جنگ های بزرگ، تبوک، جمل، بدر، احد، خندق بود. در آخر مروری به قرآن که آن زمان یوسف مفقود گشته بود و برادران پیراهن خونین را نزد پیامبر خدا یعقوب آورده بودند، چه پیش آمد؟ حضرت یعقوب از این حادثه ای که شاید به عاقبت آن با خبر بود و با وجود اینکه پیامبر خدا بود، آنقدر گریست که چشمان خود را از دست داد با وجود آنکه شاید 12 فرزند پسر هم داشته است. من از همین جا استفاده می کنم و به بستگانم عرض می کنم که مانع گریه مادرم نشوند و بگذارند برای خون شهدا و فرزندش بگرید ولی چه عالی است که این اشک ها دور از چشم مردم باشد چرا که اصولاً مردم ما به چنین سرنوشتی دچار هستند. خداوند همه شما را و امام مان را حفظ کند.

خدایا خدایا تا انقلاب مهدی خمینی را نگه دار.

«مجید طاهائی، مورخه 18/11/1364»

*************************************************