رقیه رضایی، همسر شهید: بعد از انقلاب شهید همیشه در پایگاه بودند و فعالیت می کردند و در محل نگهبانی می دادند. یک شب به هنگام نگهبانی ساعت 2 شب به منزل آمد و مرا بیدار کرد و خیلی ناراحت بود. از او پرسیدم که چرا این قدر ناراحتی؟ گفت: هنگامی که در محل دور می زدیم در آتش خانه حمام بنده خدایی ناله می زد و می گفت: که گرسنه و تشنه ام. گفتم: شما کی هستید؟ گفت: یک بنده خدا. هر چه اصرار کردم که به خانه بیایند قبول نکرد و گفت: اگر غذا بیاوری می خورم. ما در خانه جز نان و حلوا شکری چیزی نداشتیم. آن را گرفت و به آن مرد فقیر داد. وقتی که به خانه برگشت، فرش اتاق را کنار زد و گفت: من امشب باید روی این زمین خالی بخوابم. چه طور می توانم روی فرش و تشک بخوابم در حالی که آن مرد فقیر در آتش خانه حمام بخوابد.

خواهر شهید: روزی می خواستم برای اولین بار ناهار درست کنم. با کدو و برنج، ته چین درست کردم که او اصلاً این غذا را دوست نمی داشت ولی آن روز مرا در جمع تشویق کرد و گفت امروز آبجی من این غذا را درست کرده با اینکه این غذا را دوست ندارم. امروز باید حتماً این غذا را بخورم.