متنی را که در زیر مطالعه می فرمایید زندگی نامه شعبانعلی اسماعیلی می باشد که شهید قبل از شهادتش خود به رشته تحریر در آورده است.
«به نام خدا و با درود فراوان به رهبر کبیر انقلاب اسلامی و بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران و با عرض تبریک و تسلیت به خانواده شهدا.
من در سال 1342 در بخش گلوگاه که معروف به خان محله بود به دنیا آمدم. تحصیلات ابتدایی را در مشقت در مدرسه ی فرخی که اکنون به نام شهید زاهدی است پشت سر گذاشتم. در کلاس اول ابتدایی بود که با ماشین مینی بوس تصادف کردم و یک پایم را از دست دادم و نزدیک به شش ماه پاهایم در گچ بود و پدرم با مشقات فراوان مرا به دوش می کشید و به پانسمان و تزریقات می برد و بعد از اتمام به منزل می آورد. منزل ما در کنار جاده کارون (خانه حاجی حسین بغل شهرداری بود) من بعد از خوب شدن پاهایم تابستان ها با بلال فروشی و انجیر فروشی، با هزاران مشقت تحصیلات خود را تا کلاس 9 یعنی سوم راهنمایی ادامه دادم. لباس و حتی خرج من و خانواده ام از اهالی گلوگاه تأمین می شد.
روزها گاهی گرسنه و گاهی سیر به مدرسه می رفتم و اکثر اوقات بی شام می خوابیدم و چون دست استثمار کثیف نگذاشت ما زندگی خود را ادامه دهیم و همیشه باعث ضعف و ناتوانی ما می شد، همیشه در ته دلم می گفتم خدایا یک حکومتی روی کار بیاید که حق و حقیقت استوار باشد و تا زمانی که طاغوت روی کار بود من با شکم سیر نخوابیدم. و بالاخره زمانی رسید که ناگهان نوری از مغرب طلوع کرد به نام خمینی، این مرجع عالیقدر. نامش بر سر زبان ها افتاد. من هم مانند سایر افراد از بردن نام این شخص به خود می بالیدم که با خود می گفتم حکومت جمهوری اسلامی (عدل) استوار می شود. به رهبری این عالم که من بتوانم خودم را بشناسم و این مرجع آمد به ایران و کمیته تشکیل داد و نام پدرم در این کمیته ثبت شد و ماهانه مبلغی حقوق به خانواده ما می دادند و مقداری هم جنس، تا این که به لطف خداوند وضع ما روز به روز بهتر می شد و یک دفعه برادرم قربانعلی به سپاه رفت و به وضع ما سر و سامان داد و من دوباره احساس شخصیت کردم. این بار شخصیت خود را در مقابل خدا بازیافتم و خداوند موسی زمان را فرستاد تا دستگیر ما مستمندان باشد. اینهایی که چشم و گوششان به رادیوهای امپریالیستی است به این که چه نغمه هایی سر می دادند و آب خنک به دلشان می زدند، من از این جهت می گویم که بودند کسانی که در حضور ما می گفتن که این شیخ ها نمی توانند مملکت را اداره کنند. باید دوباره شاه بیاید و به مملکت سر و سامان بدهد. این نغمه های کوردلان بود که نمی توانستند انقلاب اسلامی مسلمانان ایران را ببینند. از تمام قشرها به کوچه ریختن و با فتوای امام و انقلاب کردن و خون دادن آمریکا را بیرون کردن و این ملت رهبری دارد که به امریکا می گوید هیچ ظلمی نمی تواند بکند، این ملت آسیب پذیر نیست.

با سلام و درود به رهبر کبیر انقلاب اسلامی ایران امام خمینی. خدمت مادر عزیزم و پدر عزیزم سلام عرض می کنم و پس از عرض سلام، سلامتی شما پدر و مادر عزیز را از درگاه خداوند متعال خواهان و خواستارم. مادر عزیز ما را به جبهه جنوب انتقال دادند. ما الآن در پادگان حمیدیه هستیم. اگر احوالی از اینجانب فرزند دور افتاده خود را خواسته باشید شب و روز مشغول به دعاگوی شما می باشم. مادر عزیز، از طرف من ناراحتی نداشته باشید، چون من صحیح و سالم هستم. مادر عزیز، امیدوارم مرا که چند روزی در خانه بودم و شما را حرف می آوردم و به شما حرفی زدم و ناراحتی برای شما فراهم کردم، امیدوارم مرا ببخشید چون این دفعه آن دفعه قبل نیست، چون ما به امید الله حمله در پیش داریم که امید برگشتن را ندارم. چون این دفعه شاید سالم برگردم، یا بدون دست و سر و پا برگردم و یا جنازه ام در بیابان ها بماند. هر وقت من شهید شدم برای من گریه نکنید چون که من در راه خدا شهید شدم. برای جنازه من گریه نکنید بلکه برای من خنده و خوشحالی کنید. چون فرزندت را که در دامنت پرورش دادی، فرزندی بود که در راه خدا کار می کرد و حالا مادر، من از شما خواهش می کنم حال که فرزندت داماد نشد، بر روی جنازه من پول بریزید به خاطر این که فرزند دلبندت داماد گشته در صحرای کربلا. مادر دیگر وقت عزیز شما را نمی گیرم، از قول من به قربانعلی سلام برسان و برای علی و رضا و خواهرم زهرا سلام برسان و برای زن داداش خودم و معصومه و ابوذر سلام برسانيد.