*وصيت­نامه شهيد عبدالله رضائيان*

به نام الله پاسدار حرمت خون شهيدان

پدر و مادر عزيزم! من چنين درك نموده­ام كه تازه به دنيا آمده­ام.

پدر و مادر عزيزم! شما مرا بزرگ كرديد و به من راه روشن زندگي كردن را آموختيد و من چگونه مردن را خود آموختم و انتخاب نمودم. ما فرزندان امانتي هستيم كه از طرف الله نزد شما پدران و مادران سپرده شده­ايم بنابراين هر زمان خداي­مان اراده بنمايد، ما را از شما خواهد گرفت، چه پهلوي شما باشيم و چه دور از شما.

من شهادت را بهترين و بالاترين درجه مي­دانم كه خدا نصيب نيكوكاران مي­كند و شهادت نصیب هر كس نخواهد شد. كساني شهيد مي­شوند كه راهشان فقط اين باشد. شهادت مانند قله­ كوهي است كه به تدريج به آن نزديك مي­شويم و همان طور كه مي­دانيم كساني به اين نقطه رسيده­اند كه هدف آنان حفظ دين بوده است و ما بايد ادامه دهنده راه آنان باشيم.

 و از پدر و مادرم مي­خواهم كه براي من گريه نكنند. زيرا براي آبياري نهال انقلاب احتياج به خون­هاي زيادي است. اسلام يك دين فطري است و مي­خواهد انسان را به بالاترين و والاترين درجه كمال برساند. به قول امام، مكتب ما شهادت است و ما براي شهادت آمده­ايم. رسيدن قرب الهي جز با شهادت ميسر نيست.

پيام تمام شهيدان اطاعت از رهبر كبير انقلاب و محرومان و مستضعفان جهان است. وحدت خود را بايد هميشه حفظ كنيد تا پيروز شويد و اين ابرقدرت­ها و استعمارگران مي­خواهند ملت ما را از مبارزه دل­سرد كنند تا بتوانند چپاول كنند.

ما از اسلام دريافتيم كه بايد حسين­وار بجنگيم و در راه اسلام شهيد شويم تا اسلام را از خطر نابودي نجات دهيم.

                                                                                                                                         والسلام.