در وصف شخصیت و سجایای اخلاقی او برادرش، علی با بیان مطالب و موارد ارزشمند از دوران حیات  او می گوید: «او کوچکترین فرزند خانواده بود و به همین سبب، بامزه و دوست داشتنی بود. برادرم خیلی تقید به انجام واجبات و مستحبات دینی داشت. خصوصاً علاقه شدید او نسبت به قرآن، آنقدر زیاد بود که هرگز به خودش اجازه نمی داد بخاطر هر چیز پیش پاافتاده ای، نامی از قرآن ببرد. هر روز صبح که از خواب بیدار می شد به تلاوت قرآن می پرداخت و معنای آن را برای افرادی که درکنارش نشسته بودند می خواند و در تجوید و حفظ، بسیار بااستعداد بود و عمل می کرد. او از همان کودکی به همراه پدر و مادر به نماز می ایستاد. ایشان به تمام معنا، فردی معصوم و مظلوم بود. خصوصاً ارادت و محبت او نسبت به اهل بیت، قابل گفتن نیست. یادم می آید زمانی که ما با هم به مسجد می رفتیم، مداحان اهل بیت و روحانی مسجد، به محض اینکه نامی از اهل بیت می آوردند، اشک در چشمان او حلقه زده و بر صورت معصومش چون باران جاری می شد و شروع به گریستن می کرد، اوقات فراغتش را به مطالعه کتاب در کتابخانه و کارهای الکتریکی می پرداخت.