شهید «محمدعلی (تقی) رحیمی»
نام پدر: عزت‌الله
29 شهریور 1340 در «گلوگاه» قدم به عرصه هستی نهاد. تمام سال‌های زندگی‌اش در دامان امن و آرام «عزت‌الله و کبری» گذشت. نامش را پدر از روی ارادت به اهل بیت(ع)، «محمدعلی» نهاد؛ اگرچه اغلب «تقی» صدایش می‌کردند.
محمدعلی بعد از گذراندن مقاطع ابتدائی و راهنمایی، موفق به اخذ مدرک دیپلم در رشته فرهنگ و ادب دبیرستان «باقرالعلوم»[1] فعلی زادگاهش شد.
محمدعلی پیوسته پیوند عمیقی با قرآن، احادیث و معارف الهی داشت و نسبت به ادای فرائض واجب، بسیار مقید بود.
او که هماره خود را به زیور خصائل نیک می‌آراست، در حسن خلق و ملاطفت در رفتار زبانزد بود. او نسبت به والدین نیز، نهایت ادب و تواضع را به خرج می‌داد و در همه امور، رضایت آنان را مد نظر داشت.
زمزمه‌های انقلاب که از کوچه پس‌کوچه‌های شهر به گوش رسید، تحت‌تاثیر افکار امام‌خمینی، مطیع فرمان ایشان شد.
او که انقلاب اسلامی را زمینه پیشرفت جامعه، و روحانیت متعهد را پیشتاز مبارزه در پیروزی و تداوم این نهضت مردمی می‌دانست، حضوری چشمگیر در راهپیمائی‌های ضد طاغوت و فعالیت‌های انقلابی داشت.
با ظهور انقلاب و جنگ تحمیلی، او در نخستین اعزامش در 20 دی 1359، در کسوت نیروی عملیاتی رهسپار مریوان شد. یک سال بعد نیز، به عنوان مسئول دسته، در میادین نبرد حضور یافت.
محمدعلی در 27 دی 1360 به عضویت سپاه در آمد و در 13 اسفند همین سال(60)، به عنوان تک‌تیرانداز، به دفاع از وطن همت گماشت.
او در 5 مهر 1363، در کسوت پاس‌بخش در واحد اطلاعات ـ عملیات سپاه بهشهر مشغو ل به خدمت شد. دو ماه بعد نیز، به سمت معاون گروهان در گردان امام‌حسین انتصاب یافت.
جذب، اعزام و آموزش نیروهای بسیجی، و جمع‌آوری کمک‌های مردمی، از جمله اقدامات محمدعلی در پشت جبهه به‌شمار می‌رود.
محمدعلی در آخرین برگ تقویم اردیبهشت 1363، بنا به فرموده امام‌خمینی که «جوان‌ها باید زودتر ازدواج کنند»، زندگی مشترکش را با سادگی و صمیمیت هرچه تمام‌تر، در کنار «معصومه عظیمی» آغاز کرد؛ اما بلافاصله بعد از ازدواج، حنظله‌وار به سوی جبهه‌ها شتافت.
و عاقبت، محمدعلی در 9/2/64 در هویزه به خیل هم‌سنگران شهیدش پیوست؛ و سپس با بدرقه اهالی قدردان گلوگاه، در گلزار شهدای «سفید چاه»، تا ابدیت آرام گرفت.
و اکنون «محمدتقی»، تنها یادگار محمدعلی می‌باشد که آن روزها، بعد از شهادت پدر متولد شد.