. اگر مسلمانی، باید بدانی که اسلام دین و آیین زنده دلان است و طریق و مسلک عاشقان خداست و مرام و دستور گذراز دنیاست. تو اگر مسلمانی چگونه یاور مسلمان نیستی و اگر تسلیم دین حق هستی چگونه هم زبان وهمدل کافرانی و اگر در مقابل حکم خدا سربزیری چگونه خدا را باورنداری؟ تو مسلمانی، اسلام می گوید جهاد و خمس و زکات و تولی و تبرا، پس جهاد تو کو؟ خمس و زکات کجاست؟ دوستی با دوستان و دشمنی با دشمنان چه؟ تو مسلمانی که غیر مسلمان را دوست میگیری؟ نمی شود تو مسلمان باشی و امام امت را دوست نداشته باشی؟ می شود مسلمان بود و اما دوست امام حسین (ع) نبود؟ ای مسلمان راه امام حسین(ع) را بستند، به ما تاختند، تو در خانه نشستی و گزاف  می گویی؟ دشمنان یکسره برما شوریدند ما تنها خدا را داریم و تومی گویی من مسلمانم و مدح دشمن می کنی؟ مسلمانان می گویند رهبر ما حسین (ع) است، توچه می گویی، رهبرت را قبول نداری؟ تو مسلمانی؟ تو مسلمان نیستی تو به خیال شکست انقلاب نشستی، شکست برای مسلمان نیست، تو را می شکنند، غیرت نداری لکن مسلمان غیور است.
اگر نشستی و منتظری، بدان منتظر زبونی هستی، مسلمان می جنگد و منتظر امام زمان (عج) است، تو مسلمانی پس امام زمانت کیست؟ امامت با شمشیر ذوالفقار ظهور خواهد کرد. تو مسلمانی، مگر مسلملن یاور ضعیفان نیست؟ چگونه تو همراه و همزبان مستکبرینی و هر روز نق میزنی در حالیکه جوانان در جبهه ها جان می بازند تا به خدا برسند، تا اسلام زنده بماند، تا ناموس مسلمان حفظ شود. خدایا! به تو شکایت می آورم از کسانی که خود را مسلمان می دانند لیکن همانند کوفیان امام را نمی شناسند. ... خدایا شکایت می کنم ازکسانی که قرآن، کتاب پاک تو را می خوانند، اما به گفته هایش اعتماد نمی کنند. قرآن تو را تلاوت می کنند اما حق و باطل را جدا نمی کنند قرآن را می شنوند لیکن به جان گوش نمی کنند و آیات قرآن را نازل می فروشند.
خدایا! شکایت دارم به تو از کسانی که جوانان ما را که به شوق حسین (ع) تو اینچنین پر می کشند، احساساتی تصور می کنند در حالی که خود در این دنیا در ضلالت به سر می برند و خبر ندارند.

2.    خدایا! اگر به عمل پاداشم میدهی، به من عملی روزی کن که شهادت در راه تو باشد.

شهید میرهادی خوشنویس

فرزند: سید محسن

در سال 1340 در شهرستان "بابلسر" متولد شد. او آخرین فرزند خانواده بود. پدرش شغل آزاد داشت و از شرایط اقتصادی و مالی متوسطی برخوردار بود. آنها در منزل شخصی خود زندگی می کردند. میرهادی دوران تحصیلات ابتدایی را از سال 1346 در مدرسة ابتدایی 17 شهریورفعلی" بابلسر" گذراند. در این دوران همه ساله از طرف دبستان از او می خواستند عکس خود را به مدرسه بدهد تا به عنوان دانش آموز ممتاز در روزنامه چاپ کنند. ولی او هیچ وقت راضی نمی شد و می گفت از این کار خوشش نمی آید.
دوره راهنمایی را در مدرسة ملی شهرستان بابل گذراندو پس از آن به بابلسر بازگشت و دوران متوسطه را در دبیرستان عاشورای فعلی بابلسر در سال 1354 تا 1357 سپری کرد. او موفق شد دیپلم ریاضی را با معدل بالای هجده در سال 1357 اخذ کند.
در این سالها که با پیروزی انقلاب اسلامی ایران همزمان بود با شرکت در تظاهرات و راهپیماییها، نصب پوستر و پخش اعلامیه های انقلابی و نوشتن شعار روی پارچه و دیوار و کلیشه کردن تصویر امام خمینی (ره) به فعالیت انقلابی می پرداخت. بعد از دبیرستان به سربازی رفت و این دوره را در شهرهای مختلف کردستان گذراند. راننده بود و بدن داشتن گواهینامه رانندگی می کرد. روزی لباسهای سربازان را با جیپی از پادگان به پادگان دیگر می برد که در اثر شرایط نامساعد آب و هوایی و خرابی جاده به قعر دره ای سقوط کرد. او که مجروح گردیده و در بیمارستان بستری گردید و پس از ترخیص برای جبران خساراتی که به جیپ سربازخانه وارد شده بود از پدرش بلغی پول گرفت. بعد از اتمام سربازی در بسیج ثبت نام کرد و عازم جبهه های جنگ تحمیلی شد. نخستین بار در سن 21 سالگی حضور در جبهه را تجربه کرد و پس از آن به طورمرتب در جبهه حضور می یافت. بعد از انقلاب فرهنگی و بازگشایی مجدد دانشگاه ها در سال 1362، یکی از خواهران میرهادی از وی خواست که با استفاده از سهمیه رزمندگان در کنکور دانشگاه ها شرکت کند. مخالفت کرد و گفت نمی خواهد از سهمیة رزمندگان استفاده کند. سرانجام بدون سهمیه در کنکور شرکت کردو در رشته مهندسی الکترونیک دانشکده فنی بابل و در رشتة دبیری فیزیک مشهد قبول شد .
دو سال پس از حضور مدام در جبهه روزی پدرش که او را آقا هادی می خواند،خطاب به او گفت : «پسرم ! تو دینت را ادا کردی، اکنون که دانش آموزان بابلسر کمبود معلم دارند بهتر است به جای جبهة جنگ در جبهة علم به خدمت مشغول باشی.» در جواب پدر گفت : «مادامی که جنگ است من عضو کوچکی از جبهه هستم.» پس از هر بار بازگشت از جبهه گاه تا نیمه های شب قرآن تلاوت می کرد تا رضایت پدر و مادر خوب را جلب کند و آنها اجازه بدهند به جبهه بازگردد. به هنگام رفتن به جبهه معمولاً با نام ای که در رختخواب خود می گذاشت با خانواده خداحافظی می کرد. در منطقه عملیاتی در اوقات فراغت به رزمندگان و به دانش آموزان ریاضی و آمار درس می داد. از فرصتها برای خودسازی و کمک به دیگران بهترین استفاده را می برد. با وجود داشتن فعالیتهای گسترده خانواده را به هیچ وجه از آنها مطلع نمی کرد. تشویق نامه متعددی از مسئولان کشوری نظیر میرحسین موسوی نخست وزیر وقت دریافت کرده بود. میرهادی که از دوران کودکی بسیار فعال و پر جنت و جوش بود و به گفتة مادرش از صبح تا دیروقت بازی می کرد و به بازی فوتبال بسیار علاقه مند بود. وقتی از جبهه به منزل بر می گشت توپی زیر سر می گذاشت و می خوابید. وقتی علت را سوال می کردند، می گفت : «نباید به جای گرم و نرم عادت کرد که آنجا خبری نیست.» او با تشکیل جلسه در مسجد و پایگاههای مقاومت، دوستان و اطرافیان را به حضور در جبهه تشویق می کرد و گاه به خطاطی، نقاشی، مطالعه کتابهای مذهبی و خصوصاً قرآن کریم و تعمیر وسایل برقی و رفع احتیاجات خانواده می پرداخت.
یکی از همرزمانش می گفت او درخلوت مخفیانه پر مرغ را به دارو آغشته می کرد و به مداوای جراحت خود می پرداخت. مدتی نیز متوجه شده بودیم کاظم علیزاده ـ یکی از همرزمان و دوستان میر هادی که بعداً شهید شد ـ هر روز به دنبال او می آید و با هم به جایی می روند. ابتدا علت را نمی دانستیم اما بعدها فهمیدیم هر روز به بیمارستانهای شهرهای اطراف می روند تا ترکشها را از بدن هادی خارج کنند؛ این در حالی بود که هادی به خانوادة خود در این باره چیزی نمی گفت.
میر هادی در پاییز سال 1365 برای انجام مراسم حج تمتع به نیابت از پدر مرحوم خود همراه با مادر رهسپار مکة معظمه شد.
برای اینکه ارز از کشور خارج نشود ریال عربستان را که به حجاج برای خرید داده بودند، به جای خرید در صندق جبهه ریخت و حاضر نشد برای هیچ یک از افراد خانواده سوغاتی بخرد و تنها برای فرزند شهیدی به عنوان سوغات یک تانک اسباب بازی خرید.
قلم روانی داشت، برای اکثر دوستانش که به شهادت رسیدند زندگی نامه مفصلی می نوشت که زندگی نامه شهید محسن اسحاقی یکی از آنهاست. میرهادی در طول دوران حضور در جبهه مسئولیتهای مختلفی همچون مسئولیت گروه ضربت معاون گروهان 3، فرماندة گروهان و هماهنگ کنندة گردان امام حسین (ع) را به عهده داشت. در لشکر 25 کربلا مسئولیتهایی نظیر مسئول ستاد محور 3 در گردان موسی بن جعفر (ع) و جانشین گردان و مسئول ستاد تیپ 3 را عهددار بود. او در عملیاتهای مهمی همچون عملیات کربلای 1 در مهران، عملیات والفجر 8 در فاو عملیات کربلای 5 در بهمن 1365 در شلمچه در شرق بصره و در عملیات کربلای 8 در اردیبهشت 1366 شرکت داشت.
در جریان عملیات کربلای 5 در تیپ 3، ناگهان دستور رسید که باید به غرب یعنی منطقه عملیاتی بانه اعزام شویم. من به اتفاق چند تن دیگر از جمله فتحعلی رحیمیان و میرهادی خوشنویس با تویوتای سردار رحیمیان به آن سمت حرکت کردیم. چند روز در بانه مستقر بودیم. از فرماندهی دستور رسید که تیپ 3 باید جایگزین و چند تن دیگر رفتند تا بچه ها در عقبه معطل نشوند. در همین هنگام یکی از رانندگان جهاد فریاد کشید خط سقوط کرده و نمی توانید بروید. من کنار تخته سنگی نشستم تا کمی خستگی در کنم. گردان کماندیی عراقی محل استقرار گروهان را تصرف کرده بود. هادی که در اثر بالا آمدن از ارتفاع بسیار خسته شده بود برای رفع خستگی اندکی نشست که ناگهان تیری بی صدا به پهلویش اصابت کرد. دراز کشید بعد به سمت آسمان نگاه کرد، آرام آرام نفس می کشید. او را کنار تخته سنگ خواباندم. فتحعلی رحیمیان گفت : کمی ناراحت تنفس دارد. با آب قمقمه صورتش را شستیم. منطقه بسیار ناامن بود و حتی آمبولانس نبود که او را به عقبه حمل کنیم و هیچ ماشینی هم توقف نمی کرد. به ناچار او را به عقب وانت گذاشتیم و به عقبه حمل منتقل کردیم. همه گریه می کردیم تا آن که او را به ستاد ابوالحسن و به حاج جوشن سپردیم. حاج جوشن را پیدا کردم و به او گفتم این امانتی حاج فتحعلی رحیمیان است. او را داخل نایلون گذاشتند و من جانماز کوچکی را که مادرش درست کرده بود به عنوان یادگاری از زمان شهادت او برداشتم و تا کنون حفظ کرده ام.
به این ترتیب میرهادی خوشنویس در دوم اردیبهشت 1367 در عملیات کربلای 10 پس از هشت سال حضور مدام در جبهه های نبرد در منطقه عملیاتی بانه در اثر اصابت تیر مستقیم و خونریزی به شهاد رسید. پیکر او در گلزار شهدای شهرستان بابلسر در جوار حرم امامزاده ابراهیم (ع) به خاک سپرده شد.

اسکن وصيت نامه در قسمت تصاوير موجود مي باشد