شهيد «حسين چيتگر چاري»
نام پدر: علي
همگام با دومين بهار 1334، چونان آفتاب، در كاشانه «علي و فاطمه» درخشيد. نامش را از سر ارادت به اهل بيت، «حسين» گذاشتند تا رسالتي حسين‌‌گونه در تقدير داشته باشد.
هفت سالگي‌اش كه از راه رسيد، به دبستان «ثارالله» زادگاهش «چاري» راه يافت. سپس، با گذر از دوران راهنمايي، وارد مقطع متوسطه در دبيرستان «شهيد بهشتي» (شاهپور سابق) بابل شد.
حسين، در حين تحصيل، در امور كشاورزي نيز كمك‌كار خانواده بود تا باري از دوش آن‌ها بردارد و سختي‌هاي زندگي را براي‌شان كمتر كند. علاوه بر آن، در رشته‌هاي ورزشي واليبال و كشتي پهلواني «لوچو» هم فعاليت مي‌كرد.
او بعد از مدتي، جهت گذراندن دوره آموزشي سربازي در ارتش، راهي «تربت‌جام» شد و پس از اتمام اين مقطع، به «جليل‌آباد» ورامين عزيمت كرد. سپس به دستور امام خميني(ره) مبني بر ترك پادگان‌ها، خدمت سربازي را رها كرد و به صفوف انقلابيون پيوست.
اين فرزند خلف وطن، بعد از تشكيل سپاه كه نهادي جوشيده از بطن مردم بود، و بنا بر رسالت اسلامي‌اش، در 1/3/1360 جامه پاسداري را به تن پوشيد و مدتي، جهت طي دوره آموزشي، به پادگان «المهدي چالوس» عزيمت كرد.
مادرش می‌گوید: «با معاندان و منافقان مبارزه مي‌كرد و در سركوبي آن‌ها شركتي فعّال داشت؛ از جمله با همراهي شهيد گرائيلي در گروه ضربت سپاه بابل.»
آتش جنگ تحميلي كه شعله‌ور شد، حسين به ياري برادران رزمنده‌اش، در ميدان‌های نبرد با دشمن دون شتافت. او كه در كِسوت معاونت گروهان و فرماندهي قبضه خمپاره 120، خدمات بي‌شائبه‌اي از خود به يادگار گذاشت.
حسین عزیز، عاقبت در 1/5/1361، طي عمليات رمضان در شلمچه، به فيض عظيم شهادت نائل آمد. سپس بعد از وداع همسرش «شهناز باباجاني» و يادگارانش «فاطمه و زهرا»، در گلزار شهداي «چاري» آرام گرفت.