شهید «ولیالله برزگر کلهری»
نام پدر: محمد
اردیبهشت 1345 بود که «ولیالله»، در ساری و در کاشانه «محمد و فاطمه» به دنیا آمد و به زندگیشان، روشنی بخشید.
تحصیلات خود را تا مقطع دوم راهنمائی، در روستای «کَلمِر» ادامه داد.
با وجود سن کم، و در حالی که فقط کلاس پنجم ابتدایی بود، هر روز به ساری میآمد تا در تظاهرات شرکت کند. بعد از ده روز از مدرسه، او را اخراج کردند و گفتند: «باید پدرت را بیاوری.»
سال 1359، عضو انجمن اسلامی و گروه مقاومت کلمر شد.
در سال 1361، با عضویت در بسیج، در «مرزنآباد» چالوس، به مدت سه ماه مشغول آموزش شد و سپس، به اتفاق «احمد فلّاحیان» (شهید) به «هفتتپه» رفت. او عامل اصلی ولی الله برای جبهه رفتن بود.
ولیالله بعد از سه ماه، به گردان رزمی سپاه رفت و مجدد، در مرزنآباد چالوس مشغول آموزش شد.
علاقه او به پدر و مادرش، به حدی بود که در وصیتنامهاش اینگونه مینوسید: «پدر و مادرم! اگر نتوانستم خوبیهای شما را پاسخ دهم، مشغول لبیک بودم. از درگاه خداوند تبارک و تعالی میخواهم که جبران آن همه زحمت را بکنم.»
او در سال 1362 عضو سپاه شد.
او دیدهبان واحد اطلاعات ـ عملیات بود و در طرح جنگ نیز، در گردان رزمی «ذوالفقار» حضور داشت.
ولیالله، سرانجام در 12/4/1363، زمانیکه برای شناسایی قله در مریوان، به مأموریت رفته بود، در اثر اصابت ترکش مین ـ که بهوسیله منافقان و کوردلان، در اطراف قله مینگذاری شده بود ـ به شهادت رسید؛ و اینک، گلزار شهدای «امامزاده قاسم» «دازمیرکنده»، مکانی است که ولیالله در آن جا آرام گرفت.