«علی بخشنده» در تاریخ 1339/6/2 در خیابان شیخ طبرسی ساری (باقرآباد سابق) متولد شد. به خاطر تقارن تولدش با تولد میلاد امام علی (ع)، پدربزرگش نامش را علی گذاشت. علی در دامن خانواده ای کم درآمد، اما مذهبی رشد کرد و بزرگ شد. سال اول تا سوم ابتدایی را در مدرسه هدایت محل زندگیش و چهارم و پنجم را در مدرسه سیروس پهلوی ـ خسرویه کنونی ـ گذارند. بعد از اتمام دوره ابتدایی وارد مدرسه کاظم خاوری شد و سه سال راهنمایی را با ذوق و شوق فراوان گذراند. در همین دوران از راه مدرسه به مغازه دوستش می رفت و کار می کرد تا کمک خرج خانواده باشد. علی دیپلم علوم تجربی را از دبیرستان جامع شهر ساری اخذ کرد. در همین دوران بود که با دوستان انقلابی خود آشنا شد. گروه هایی را با دوستان تشکیل داده بود و در آن به آموزش عقاید و اخلاق و بالا بردن سطح تقوای دیگران می پرداخت. مادرش می گوید:
«آشنایی علی با اندیشه های امام به سال 55 بر می گردد. روزی عکس امام را به خانه آورد و گفت: مادر می دانی این عکس کیست؟ عکس آیت الله خمینی که الآن در تبعید به سر می برند. من سریع عکس را از دستش گرفتم و در جایی مخفی کردم. در تمام راهپیمایی ها بر علیه حکومت طاغوت شرکت می کرد. درگیری میدان شهدا را هرگز فراموش نمی کنم. آن روز آقای توفیقی به شهادت رسید. ما فکر می کردیم علی هم جزو شهداست. خیلی دنبالش گشتیم. من و پدرش به شدت نگران بودیم تا این که او را در مسجد محل پیدا کردیم.»
اعلامیه های امام را که از پاریس و نجف می آمد تکثیر می کرد و در اختیار مردم قرار می داد. خواهرش که در ژاندارمری کار می کرد، حرف و حدیث هایی را که در موردش زده می شد می شنید. البته به خواهرش تذکر داده بودند که به او بگوید دست از این کارها بردارد، تا این که یک روز متوجه شدیم، می خواهند بیایند خانه ما را بگردند. شبانه کتاب ها و نوارهایش را به منزل خواهرش در بابل فرستادیم. با این کار ساواک نتوانست چیزی بر علیه اش پیدا کند. نسبت به ضد انقلاب تنفر و حساسیت خاصی داشت. برای همین در کنار مطالعه کتب مذهبی کتاب های مجاهدین خلق را هم مطالعه  می کرد و سعی می کرد در بحث ها از مطالب کتاب هایشان بر علیه آنها استفاده کند، و به همه توصیه می کرد برای غلبه بر تفکرات الحادی باید سطح مطالعه خود را بالا ببرند. مادرش می گوید:
«پس از اخذ دیپلم به او گفتم: دلم می خواهد در همین رشته وارد دانشگاه شوی. او که معتقد بود قبل از هر چیز باید به جهاد با نفس پرداخت، چون این جهاد افضل هر جهادیست، در جوابم گفت: مادر! تو دوست داری من یک پزشک شوم، اما درس طلبگی هم مثل پزشکی است. در رشته پزشکی، پزشک به معالجه جسم انسان می پردازد و در رشته طلبگی، طلاب با روح و جان انسان سر و کار دارد. طبیب روح بودن کمتر از طبیب جسم بودن نیست و به این ترتیب وارد حوزه علمیه شد.»
او معتقد بود که روحانیت باید بتواند پاسخگوی نیازهای زمان مردم به ویژه نسل جوان در سال های اخیر بوده و از دنیازدگی و عوام فریبی به دور باشد. علی سال 59 در سن 19 سالگی با دوست خواهرش که زنی معتقد و مومن بود و 17 سال بیشتر نداشت، در روز عید قربان ازدواج کرد. درس خواندن در حوزه علمیه مانع فعالیت هایش نشد. در ارتش به عنوان مدرس در واحد عقیدتی و ایدئولوژی مشغول به کار شد. با هیئت هفت نفره واگذاری زمین هم همکاری می کرد. نام فرزندش را که روز عید فطر متولد شد فاطمه گذاشت. به دستور امام مبنی بر تشکیل ارتش بیست میلیونی عضو بسیج و سپس سپاه شد. پس از گذراندن دوره آموزشی، با تدریس درس اخلاق در شورای انجمن های اسلامی و سپاه و ارتش سعی می کرد وظیفه خود را به عنوان یک بسیجی به نحو احسن انجام دهد. همواره می گفت آنها که شهید شده اند راهشان را انتخاب کردند، ما که ماندیم باید راه آنها را ادامه دهیم؛ در هر جا که باشیم باید خوب درس بخوانیم و در هر مقام و موقعیتی که قرار گرفتیم باید خدایی فکر کنیم. با این تفکرات بود که سال 61 برای بار اول به مدت 2 هفته از طرف بسیج شهر قم به جبهه اعزام شد، در حالی که مشغول گذراندن سطح لمعتین بود. در این مدت رزمندگان اسلام را به بهتر جنگیدن و قدم برداشتن در راه رضای خدا دعوت می کرد. بعد از دو هفته همچنان در منطقه ماند و حاضر نشد برگردد. این بار به عنوان یک رزمنده اسلحه به دست گرفت تا با دشمن بجنگد. مادرش می گوید:
«چون بافتن بلد بودم برایش بلوزی بافتم و خواستم بفرستم جبهه؛ وقتی فهمید، زنگ زد و گفت: مبادا این بلوز را برایم بفرستی. گفتم: چرا؟ گفت ما در سنگر چهار نفریم، آنها هیچ کدام لباس مناسب و گرم ندارند. من خجالت می کشم. اگر می خواهی بفرستی برای چهار نفرمان بفرست. من و دخترانم در عرض 24 ساعت 3 بلوز دیگر آماده کردیم و همراه بلوز علی فرستادیم جبهه.»
این دلسوزی و مهربانی حتی زمانی که در مدرسه آیت الله غفاری تدریس می کرد، در ایشان وجود داشت. تا آن جا که باعث تغییر خط مشی فکری بعضی از شاگردانش شد. این معلم وارسته که همواره شهادت را اجری عظیم می دانست و می گفت: «خدایا! ما را در راه خیر سعادتمند و جزو شهدا قرار ده»، در جاده اهواز ـ خونین شهر بر اثر اصابت ترکش گلوله توپ به اعضای بدنش در تاریخ 22/2/61 در عملیات بیت المقدس به فیض عظیم شهادت نائل آمد.
شهید بخشنده روحش به چنان تعالی رسیده بود که با زیبایی تمام در قسمتی از نامه اش می نویسد:
«به راستی در گریه هایمان، خنده خدا نهفته است. پس سعی کنیم، بشناسیم که چه کسی هستیم و در کجا ایستاده ایم ...»
     

---

به نام خدایی که بسی بزرگ و به نام خدایی که یاد و ذکرش قلب ها را شفا می دهد و راستی چگونه خدا را نفی کنیم. با آنکه در ذره ذره وجودمان و لحظه لحظه عمرمان آتش طور و مقدسین و معدن عظمت را به یاد می آورد و نامه را شروع می کنم، در حالی که اشک از چشمانم جاری ست، تا حال این چنین جهان را زیبا ندیده بودم و اینگونه قامت رسای انسان در بستر فرو بسته زمین و زمان ایستاده ندیده بودم. می گریم چون انسانم و درد دارم. می گریم، چه آنکه خدا عشق را به ما تعلیم داد. خدا نعمت هایی داد که از حد شمار بیرون است، مادری خوب در هر دعا و هر نگاه یادش قلبم را آتش می زند. عشقی که به خدا قابل توصیف نیست و آتشی هست که گلستان می سازد. حسینیان در تاریکی شب و روز را مژده می دهد و اینگونه هست در گریه هایمان خنده خدا خفته. نمی دانم چه می گویم، بگذار بدون هیچ فکر کردنی اندیشه قلم پرواز کند. بشناسیم که چه کسی هستیم و در کجا ایستاده ایم. بگذار بگویم که هنوز کم گفته ام. دیده ام در دیدن صورت عشق را خواستگاری می کنند، چه بگویم و از کجا بگویم. از ناله های علی که تنها و تنها فریاد عشق را در تاریکی شب در حلقوم چاه سر می دهد و یا از حسین (ع) بگویم که با لبان خشک در بیابان کربلا زمزمه عشق سر می دهد. در مقام اینگونه فاطمه اطهر (ع) فرزندانی می داشت، آیا جز لطف خدا می سازد. من مادرم فاطمه، پدرم علی، رهبرم محمد و خدا خالق هستی، اینان خون و رگم را به فریاد عشق در تشنگی عشق له له زنان و گریه کنان خندان می کنند. مادر تو را به فاطمه اطهر خواهم دید چه در آن مقام دل آرام گیرد و اندکی گریه جان با فتوای عشق گیرد. فاطمه (ع) را دوست می دارم و نام او و یاد او آتشی می زند که جهان و آسمان را به روشنی می بینم اینست که نام فاطمه (ع) برایم تعریفی هست. اما فاطمه (ع) را نمی توان تعریف کرد. از کدامین نسب بگویم دختر پیغمبر هست، همسر علی (ع)، حسن (ع) و حسین (ع) و زینب کبری (ع) است. همان زینبی که در دادگاهی که همه جهنمیان گرد آمده اند و وسعت آن را معراج پیغمبری ببیند، مردانگی را درس جوانمردی می دهد، آری مادر از تو یاد می گیرم چون فرزند خوبی برای تو نبوده ام. او به یاد می آورم چه آن که باید به یاد بیاورم و تو را در دید فاطمه (ع) می بینم، زیرا چه کسی و چه نامی این قدر زیباست. بدان زیاد دارم که بگویم آنچه گفتید و در نامه نوشتید، آنچنان بود که آتش در قلبم کشید. ساعت سه یا کمی بالاتر که می خواندم شاید خواندن نبود، دیدن بود. شهادت دادن این چنین که ای خاک کدامین زمان این چنین دیده و در کدامین دید اینگونه عشق بر عاشق یافتی و در دفتر خود عاشقی ثبت کرده ای. نامه ای زیبا که زندگی در لحظاتی که شاید خیلی به حمله نزدیک هست دوباره به من فهماند خواستم آدرس ندهم چه آنکه پیام ما را کامل نمی گیرد مگر عشق در سجاده زیبای خون نباید دید هیچ نمی دانم چه می گویم همین قدر که هر چه دل می گوید قلم گفته بودید که تهور خلاف شجاعت که این سخن به درست بدانید من از خدا تقاضای شهادت برای آن ها کردم اما خواستم که زنده بمانم و درس بگیرم و بفهمم و با آگاهی بروم. حال خود او مالک هست، هرچه خواهد بکند، بدانید که انسان بسی بزرگ هست و باید کار بزرگ کند و بالاتر بزرگوار رفتار نماید به هر جهت آنچه گفتید بدانید با ذره ذرة وجودم در ظاهر خواهیم سپرد، شما بنشینید و دعا بخوانید. خدا را چه آنکه در اینجا صحنه کربلاست یکی از برادرها می گفت تاسوعا آمده و عاشورا در راه هست، چه می گویم بدانید این قلم نیست که می نویسد، آهنگی گلرو جهانی دگر هست که می نویسد ترسیم ینظرون خواهم همی، چون آن کسی گویم که ایمان بصیرت را به لایبصر بخواند. آری ترس از مرگ از من تا اینجا برطرف شده، اما آنچه رنجم می دهد کار کم من است که باید همه انجام دهند و برای قطره قطره خون عزیزان مهدی (ع) را به صحنه آورد می گویم تا یاد خدا کنید. شبی در جمعی صحبت می کردم از فاطمه (ع) صحبت کردم و دیگر طاقتی نماند و اشک های همه سرازیر شد، اما نمی دانم چه شد که خواب سنگینی آمد و خوابیدم. صبح که شد جوانی لاغر اندام به پیشم آمد. صورتی رنگ پریده ی و لبای خندان که موج عشق در او مشاهده می شد. دریای درونش مواج و صورت برونش با سکینه و وقار بود. اندک اندک و آهسته آهسته آمد و مرا صدا کرد. در حالی که داشتم با کسی صحبت می کردم برخاستم و به گوشه ای رفتم و گفتم چیست؟ نگاه دیگری کرد و خنده ای بر لب و گفت می خواهم بگویم و گفتم که شروع کن گفت برادر دیشب که صبحت کردی قلبم آنچنان شکست که گریه امان ندارد و قطره اشک را تا دعای توسل بیدار نگه داشت، ناگه مکثی کرد و ادامه داد، دعا شروع شد. در حال خواندن دعا بودم که ناگه جمال زیبایی را دیدم جلوتر آمد و نقاب از چهره برداشت. صورت زیبای زنی را دیدم که گمانم بر لب خنده داشت جلوتر آمد، تا خواستم رفیق بغل دستم را صدا کنم غایب شد، ناگه گریه را بیشتر کردم و گفتم این قدر گنهکارم که از من جدا نمی شوی، دوباره آمد، این بار فریاد کشیدم ولی انگار هیچ کس نمی شنید بعد از چندی غایب شد و بعد به دوستم گفتم فریادم شنیدی، گفت اصلاً صدایی نشنیدم، آری این چنین جوانان هستند گمان برید که سخن من بود دل او بود که یادگار خدا را دید و باز صحنه ای بگویم. این بار جوانی را دیدم و او را بوسیدم و بغل کردم چه او از مرحله اول پیشتر رفته بود. جوان آمد و در میان جمع چنین شروع به صحبت کرد. برادران دیشب در یک صبحگه امم زمان (ع) را دیدم نزدیک او رفتم دیدم پرچمی در دست او، همین که به نزدیک او رسیدم دیدم حالتی گرفت و تعظیمی به سوی آن جناب کرد، نزدیک تر رفتم، مرا دید و گفت جلو بیا و بعد گفت، دلم می خواهد بچه ها را ببینم، دوست دارم آن ها را ببینم، در همین حال از او اجازه خواستم و به آسایشگاه آمدم، فریاد کردم، کسی بلند شد خجل به پیش آقا رفتم و برای بار دوم گفت: برو، می خواهیم بچه ها را ببینم برای یادآوری، ولی بازگشت و گفت کسی بیدار نشد، امام گفت: مانعی نیست. سلام مرا برسانید و بگویید در حمله من فرمانده شما هستم و پیروزی نزدیک است. بعد آن جوان چنین ادامه داد. ناگه از خواب پریدم و خواستم بیرون بیایم و کمی شکر خدا کنم. وقتی سر از آسایشگاه بیرون نهادم، نور عجیبی تمام پایگاه دزفول را فراگرفت. به سوی منشا نور رفتم. دیدم در پیش پرچم صبحگاهی همان آقا که در خوابم آمده در حالت بیداری ام نشسته. به پیش او رفتم، نزدیک او شدم، دیدم پرچم در دست او حالتی عجیب گرفت و آقا خود را عقب کشید. گفتم: آقا! این قدر گناهکارم که از من دور می شوید؟ آقا نزدیک شد و دستم را گرفت. گفت: برو به بچه ها بگو بیایند، ولی مانند حالت خواب، کسی بیدار نشد و همان سخنان را گفت. دیگر نمی توانم بیشتر بنویسم. دارند ما را به خط می کنند. اگر وقتی شد باز هم خواهد نوشت.

                                  

---

خدمت مادر و پدر عزیز و خواهران و برادر و همسر و فرزند و همه کسانی که نامشان اینجا نیامده، سلام عرض می نمایم. بعد از سلام، سلامتی شما را از خداوند متعال خواهانم. بدانید که هر انسانی آزمایش می شود و چه بهتر در راه خدا قرار گیریم و به خاطر او کار کنیم تا از امتحان خوب بیرون آییم. آری آمدنم به جبهه و حضور یافتن در محل یکی از نعمت های بزرگ بود که نصیبم شد، آری یاد این سخن امام حسین (ع) سرور آزاد مردان افتادم که چنین فرمود:

 
و این چنین هست که هرگاه نام حسین (ع) بر لبم می آید قلبم می گوید، که چه آن که همه عزت و شرف خود را مدیون اویم. اوست که در بیابان گرم همه را به سوی خدا می خواند و چنین می گوید ایها الناس نافِسوا فی المکارم و سارِعُوا فی المغانم و لا تحتسبوا به معروف لم تَعجَلوا و اکسِبوا الحَمدَ بالنفع و لا تحتسبوا بالمطل ذما.
ای مردم بدانید، سبقت و پیشی در کرامت ها و ارزش ها بگیرید و سرعت در وقت و نعمت های با ارزش گیرید و تنها کفایت نکنید به کار خیری که در آن شتاب و حرکت نیست و مدح بزرگی به وسیله رستگاری به دست آورید و تغلل نورزید که ذم و سرزنش بر شما آید (یعنی کسب سرزنش نکنید)
آری این گونه پیشوایم می خواند، هل من ناصر ینصرنی چه می گویم. خدایا قطره قطره خون حسین (ع) را به دعا می گیرم. در معراج انسان چه کسی را می توان این چنین دید و آیا می توان این روح کوچک دریای بزرگ عظمت ها و هیبت ها و معنویت ها و عزت ها و شرف ها را توصیف کند به همه می گویم خدا در لحظه لحظه کارمان هست و بترسید از روی که نه مال و نه فرزند و همسر و نه پدر و مادر هیچ کس به کار نیاید آری آن چنان زندگی کنیم که علی (ع) می گوید:
باز کنید که مومن جاهد در راه خدا که جز خدای یکتا را پرستش نمی کند آمـده باز کنید راه را که الآن ناله همه مردم به سوی مسجدها بلند است چه آن که علـی (ع) در محـراب عبادت به نمـاز عشق آمده و صلوة العشق رکعنان و لا یصلح و خوها الا بالدم نماز عشق دو رکعت و وضویش جز به خون صحیح نیست.

چه می گویم که اگر خدا بخواهد صدها صفحه می توان نوشت، ولی وقت نیست دیگر وقت عزیزتان را نمی گیرم. سلام مرا به همه برسانید. انشاء الله که حمله نزدیک است، در ضمن من و آقای ابوترابی در یک گروه هستیم. همچنین آقای اسلامی مسئول معاونت فرماندهی سپاه، آمار و ارقام را به عهده دارد، سلام آن ها را به مریم بگویید که به خانواده های آنها برساند و دعای خیر برای ما بفرمایید.

این چند بیت شعر را زمزمه جان کنید: