سال 1330 در شهر فریدونکنار فرزند پسری متولد شد به نام قاسم. پدرش می گوید مادرش علاقه ی وافری به ایشان داشتند و همواره ایشان را آقا قاسم صدا می کردند.
قاسم دوران ابتدایی خود را در مدرسه سنائی فریدونکنار گذارند اما به علت مشکلات موجود مجبور به ترک تحصیل شد ولی همیشه به خاطر این که سواد کافی برای خواندن و نوشتن نداشت رنج می برد. تا این که بعد از گذراندن دوران سربازی سال اول و دوم راهنمایی را در تهران و سوم راهنمایی را در مدرسه ای در فریدونکنار گذارند. سال 57 مصادف با پیروزی انقلاب اسلامی با خانم فاطمه باقری ازدواج کردند. حاصل این ازدواج 3 فرزند که 2 پسر و یک دختر بود به نام های غلام حسین، امیر و لیلا. همسرش می گوید بعد از خدمت سربازی با حاج بصیر آشنا شد. مدتی را در ارتش ماند اما به دستور امام استعفا داد و با برادرش برای انجام کار به تهران رفت. آن دو برادر در تهران کار جوشکاری انجام می دادند. ما سال 56 عقد و سال 57 عروسی کردیم. پس از عروسی ایشان سال 58 به عضویت سپاه درآمدند و مدتی را نزد حاج آقا روحانی بودند. موقع ازدواج من 20 سال و آقا قاسم 26 سال داشتند. ما پنج سال و نیم با هم زیر یک سقف زندگی کردیم. در این سال ها همیشه می گفت همان طور که من به پدر و مادرت احترام می کنم و دوستشان دارم تو هم باید پدر و مادرم را دوست داشته باشی حتی اگر من نباشم.
یک شب بیدار شدم دیدم در اتاق نیست. پشت منزل ما باغ بزرگی داشت خیلی ترسیدم که ایشان نیمه ی شب کجا رفتند و من تنهایی چه کار کنم با ترس رفتم داخل حیاط دیدم عبا ای را که از مشهد خریده بود را گوشه ای پهن کرده و مشغول خواندن نماز شب است من هم آهسته رفتم داخل اتاق، بیشتر شب ها می رفت به امام زاده ی محل هم آن جا نمازش را می خواند تا صبح می ماند و صبح از همان راه می رفت اداره.
هربار که به جبهه می رفت و برمی گشت خاطرات زیادی را برایم تعریف می کرد یک بار که به مرخصی آمد خیلی متأثر بود می گفت در اهواز و خوزستان و بسیاری از مناطق جنگی دیگر بسیاری از خانواده ها آواره شدند و جایی برای رفتن ندارند. بسیاری از کودکان در کوچه پس کوچه های شهر سرگردان هستند و نمی دانند بر سر خانواده هایشان چه آمده است.
شهید آقابرار نژاد به دستگیری از فقرا اهمیت زیادی می داد، نصف درآمدش را خرج فقرا می کرد.
پدرش تعریف می کرد: مدتی بعد از شهادت پسرم، 5 خانم به منزل ما آمدند و سراغش را گرفتند تا گفتیم قاسم شهید شد. دو نفر از خانم ها از حال رفتند. آن ها خیلی گریه کردند و دائم می گفتند بعد از ایشان ما به چه کسی پناه ببریم شهید شما مخارج زندگی ما را تأمین می کرد.
قاسم آقابرار نژاد سال 62 عازم جبهه شد تا در عملیات غرورآفرین والفجر 6 شرکت کند چند روز بعد از عملیات در تاریخ 5/12/62 در منطقه چیلات قاسم دست در دست دیگر شهدا داد و آسمانی شد.
بعد از شهادتش مادرش بسیار بی تاب بود به او می گفتند تو هم مثل مادران دیگر چرا این قدر گریه و زاری می کنی می گفت اگر پسرم برمی گشت آرام تر بودم ولی من از پسرم هیچ خبری ندارم. 10/3/80 بالاخره چشم انتظاری ها به پایان رسید و قاسم به آغوش گرم خانواده بازگشت و در گلزار شهدای تکیه معصوم زاده فریدونکنار. جایی که مدت ها پیش آن جا می نشست و با خدایش راز و نیاز می کرد، به خاک سپرده شد.
خانمش می گوید: مرتبه ی آخری که می خواست به جبهه اعزام شود مدت 30 روز در منزل ماند تمام کارهای منزل را انجام داد یک شب قبل از حرکت در منزل مراسم دعای توسل برگزار نمود و صبح فردایش آماده ی رفتن شد. خیلی نگران و ناراحت بودم به پایش افتادم احساسی به من می گفت دیگر او را نمی بینی. کف پایش را بوسیدم و گفتم نرو من تنهایی چه کنم. لبخندی زد و گفت باید بروم. این آخرین باری بود که دیدمش قاسم رفت و 17 سال بعد برگشت. وقتی می رفت پسرم امیر کودکی 2 یا 3 ساله بود زمانی که برگشت امیر من یک دختر داشت و به عشق پدر اسمش را گذاشته بود فاطمه زهرا.